Τα καπνογόνα του μυαλού… ευτυχώς πιάσαμε τους τρομοκράτες!!!

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

Φαρδύ πλατύς άραξε ο κυρ – Γιώργης στην καρέκλα του στο καφενείο. Είπε  τα χρόνια πολλά σε όλους ήρθε και ο ναι και όχι στο ημίχοντρο φλιτζάνι. Ο κυρ Γιώργης ήταν από τους πιο δημοφιλείς θαμώνες του καφενείου. Ένας λαϊκός φιλόσοφος καφενείου, οι ιστορίες του ήταν από τις καλύτερες και τις συζητούσαν μέρες. Έβρισκε αυτός ακροατήριο και το καφενείο κρατούσε τους πελάτες του σε μια παρέα. Πήρε την εφημερίδα του καφενείου για να διαβάσει. «Σύλληψη τρομοκρατικής ομάδας» το βασικό θέμα.

-Ρε Γιώργη πες μας και καμιά κουβέντα, πως τα πέρασες στην Κύπρο. Τον ρώτησε ο Νίκος ο καφετζής.

-Λοιπόν στην Κακοπετριά έμαθα τον κυπριακή ιστορία ότι ο σωστός άντρας χρειάζεται εφτά καρέκλες στο καφενείο.  μια για το κορμί, δυο για τα πόδια δυο για να απλώσει τα χέρια του, δυο για τα πόδια του, μια για να στερεώσει την μαγκούρα του και μια για του βάλεις κοντά τον καφέ του. Φαντάσου Νίκο για δέκα πελάτες θα ήθελες εβδομήντα καρέκλες.

- Και εσύ καλά τα πας (του είπε ο καφετζής αφού είχε ήδη πιάσει τέσσερις , μια να κάτσει , μια για τα πόδια, σε μια ακουμπούσε τα χέρια του και στη άλλη την εφημερίδα του και ξέσπασαν σε γέλια όλοι οι θαμώνες του καφενείου.

- Εδώ τι βλέπω πιάσανε και άλλη τρομοκρατική ομάδα. ( είπε ο κυρ Γιώργης κοιτώντας την εφημερίδα ).

-Ναι από ότι φαίνεται πιάσανε άλλη μια ομάδα νεαρών που στηρίζουν την ένοπλη πάλη. (Είπε ένας θαμώνας )

-Εγώ νομίζω ότι μας ρίχνουν καπνογόνα στο μυαλό μας για να μην τους ζητήσουμε να απολογηθούν για το βιασμό μας.

-Δηλαδή τι εννοείς.

-Άκου μια ιστορία που μου είπε ο συμπέθερος μου. Η Χου ζούσε στο Βιετνάμ μέχρι τα 20 χρόνια της. Πολύ σκληρή και δύσκολή ήταν η καθημερινή ζωή , όσο και να αγωνίζονταν με δυσκολία μάζευαν το ρύζι της ημέρας. Η ζωή φάνηκε να της χαμογελά όταν έμαθε σε κάποια οικογενειακή γιορτή ότι η εξαδέλφη της βρήκε δουλειά και ζούσε πολύ καλά στην Κύπρο. Στο βιβλίο γεωγραφίας του μικρού της αδελφού έμαθε ότι είναι ένα νησί κράτος στην ανατολική μεσόγειο. Είναι διχοτομημένο σε ελληνοκυπριακό και τουρκοκυπριακό τομέα. Στην περιοχή που θα έβρισκε δουλειά μιλούσαν ελληνικά πολλοί κάτοικοι ήξεραν και πολύ καλά αγγλικά.  Η ίδια δεν γνώριζε ούτε την μια ούτε την άλλη γλώσσα αλλά η αισιοδοξία είχε αρχίσει να φυτρώνει μέσα της. Μέσω των πρεσβειών επικοινώνησε με την εξαδέλφη της. Η δουλειά της θα ήταν να φροντίζει έναν ηλικιωμένο 300- 400 ευρώ ο μισθός , τα εισιτήρια ήταν πληρωμένα από την οικογένεια που θα πήγαινε και είχε  εξασφαλισμένο φαγητό και ύπνο. Τα χρήματα της φάνηκαν πολύ καλά για τα δεδομένα του Βιετνάμ, και αν μπορούσε να δουλέψει για 3-4 χρόνια θα μπορούσε να ανοίξει και ένα μικρό μαγαζί που ονειρευόταν όσο για την δουλειά της φαινόταν παράδεισος σε σχέση με αυτά που τράβαγε στους ορυζώνες. Μέσω ενός γραφείου που έκανε αυτές τις δουλειές βρέθηκε στο αεροδρόμιο της Λάρνακας και την παρέλαβε η οικογένεια του Στέφανου. Ο μισθός της θα ήταν 350 ευρώ, φαγητό ύπνος πληρωμένα και υποχρέωση της ήταν η φροντίδα του Στέφανου. Ο Στέφανος ήταν ένας εξηνταπεντάχρονος με κινητικά προβλήματα που είχε καταπέσει. Τα χρήματα της θα έμπαιναν στην τράπεζα θα μπορούσε τμηματικά να τα στέλνει στην χώρα ή να τα πάρει όλα μαζί όταν τελείωνε η συνεργασία της. Παρά τις δυσκολίες στην επικοινωνία λόγω γλώσσας  τα πήγε πολύ στην προσαρμογή από την πρώτη στιγμή με την οικογένεια του Στέφανου. Το μόνο που δεν της άρεσε ήταν ο γείτονας που την κοίταζε από την μεσοτοιχία , ο Κώστας ο ξάδελφος του Στέφανου , πάνω κάτω στην ίδια ηλικία ήταν με τον ξάδελφο του , δεν κατάλαβε τι είπε με τους άλλους αλλά της φάνηκε σαν απειλή.

-Γεμίσαμε από δαύτους , τι τους θέλουμε εδώ πέρα; (Ήταν η καλημέρα του.)

-Ρε  Κωστή ξεχνάς ότι πριν 36 χρόνια βρεθήκαμε εμείς πρόσφυγες στην ίδια την πατρίδα μας, ετούτοι ήρθαν για να δουλέψουν.

-Άλλο εμείς άλλο ετούτοι!!!

-Ανάγκη τους έχουμε και η ανάγκη μας έγινε δουλειά τους.

Η Χο προσαρμόστηκε και τα πήγαινε μια χαρά με όλους και πολύ ευχαριστημένη ήταν. Μια παράξενη απειλή ένοιωθε όταν έπεφτε πάνω της το βλέμμα του Κωστή.

Στην ταβέρνα του Αυξέντη τα έπινε ο Κωστή, ζιβάνα την ζιβάνα άρχισε ή ζάλη και η μέθη, παραδοσιακά εθνικόφρονας άρχισε και τα πολιτικά του, «να φύγουν όλοι οι ξένοι, οι έποικοι, οι Τούρκοι, ζήτω η ΕΟΚΑ , ζήτω η Ελλάδα,  ζήτω το έθνος».  Υποβασταζόμενο και όσο μπορούσε διακριτικά τον πήγε μέχρι έξω από το σπίτι του ο Αυξέντης. Τον άφησε στην μεσοτοιχία που χώριζε το σπίτι του από το σπίτι του Στέφανου .

Η αδελφή του Στέφανου ξύπνησε απότομα από τις φωνές του αδελφού της και τις τσιριχτές φωνές της Χο

-         Ας την ήσυχη την κοπέλα ρεεεε

Ο Κωστής κάτι λίγο το ποτό, κάτι λίγο ότι θεωρούσε κατώτερης ποιότητας άνθρωπο την Χο , προσπάθησε να την βιάσει μπροστά στα μάτια του κινητικά ανάπηρου ξαδέλφου του. Και τι παράλογο για εκείνον η Χο του αντιστάθηκε. Όχι μόνο του αντιστάθηκε αυτή αλλά την υπερασπίστηκαν και οι συγγενείς του. Ήρθε και ο άντρας της αδελφής του Στέφανου κάτι μεταλλικό εργαλείο κρατούσε στο χέρι του τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα για αυτόν.

-Τι πήγες να κάνεις εκεί ρε τσογλάνι, ή κοπέλα ήρθε να βγάλει το ψωμί της.

-Τίποτα δεν κάνω.

-Τι τίποτα ρε αφού είσαι από πάνω της.

Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για τον Κωστή και άκουσε φίλε μου τι σκέφτηκε ο άνθρωπος για να ξεφύγει.

-Τίποτα δεν κάνω αυτά τα λέτε για να με κατηγορήσετε. γιατί είστε κομουνιστές(!!!), Ακελιστές προδότες, έπρεπε εγώ να σας είχα καθαρίσει με την ΕΟΚΑ  Β.

Έ έτσι όπως τους τα είπε χάζεψαν όλοι και μέχρι να προλάβουν να συνέρθουν είχε προλάβει και είχε πάει να κλειδωθεί στο σπίτι του . Σα να τους πέταξε καπνογόνο μέσα στο μυαλό τους και πρόλαβε να ξεφύγει.

-Καλά ρε Γιώργη και τι σχέση έχει η ιστορία σου με την τρομοκρατία.

-Κοίτα αν είναι τρομοκράτες καλώς τους πιάσανε αλλά με προβληματίζει κάθε φορά ο χρόνος που τους πιάνουν,. Εμεί είμαστε οι Χο ο λαός που προσπαθεί να βγάλει το ψωμί του , ο Κωστής είναι τα αντιλαϊκά μέτρα που γίνονται όλο και πιο βαριά λόγω οικονομικής κρίσης, όσο για την τρομοκρατία είναι και αυτή μάλλον ένα καπνογόνο για να θολώσει ο νους μας.

-Ναι αλλά την Χο που μας λες την έσωσαν οι συγγενείς του Στέφανου

-Ε αυτό σου λέω και εγώ μας ρίχνουν καπνογόνα, δεν υπάρχει κανένας να μας σώσει και βιασμός είναι αναπόφευκτος ….είμαστε στα τέσσερα αλλά ευτυχώς πιάσαμε τους τρομοκράτες.!!!!