Ζητείται Αλληλεγγύη

Άρθρο του Άκη Ντάνου



ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ που η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει σε απόγνωση χιλιάδες νοικοκυριά, ο κίνδυνος διάλυσης της ελληνικής οικονομίας γίνεται ακόμα πιο μεγάλος με την αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού. Του συνδετηρίου κρίκου των μονάδων που απαρτίζουν μια οργανωμένη κοινωνία.

ΣΥΝΗΘΩΣ όταν στην Ελλάδα αναφερόμαστε στον κοινωνικό ιστό, τον περιορίζουμε στις κοινωνικές παροχές του κράτους το οποίο το τοποθετούμε και ως εγγυητή της άμβλησης των κοινωνικών αντιθέσεων, παρ` όλο που ο ρόλος του είναι καθαρά «διαιτησιακός».

ΜΕ ΤΗΝ αναγωγή του κράτους ως εγγυητή της κοινωνικής συνοχής, απαξιώνουμε μια σημαντική δυναμική των κοινωνιών ώστε να διασφαλίζουν από μόνες τους την συνοχή τους. Απαξιώνουμε αυτό που πολλές φορές επικαλούνται όλοι, χωρίς να αντιλαμβάνονται από πού μπορεί να πηγάσει, την Αλληλεγγύη μεταξύ των μελών μιας κοινότητας και όχι αυτής που ως φάτα μοργκάνα ισχυρίζεται το κράτος πως εφαρμόζει.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ όχι μόνο μεταξύ των μελών μιας κοινότητας αλλά και μεταξύ μιας κοινότητας προς άλλη, ακόμα και αντιπάλου, αποτελούσε παλαιόθεν την βάση για ειρηνική επίλυση των διαφόρων προβλημάτων που θα μπορούσαν να εκδηλωθούν από τις διάφορες κοινωνικές αντιθέσεις.

Ο ΣΥΝΔΕΤΗΡΙΟΣ αυτός κρίκος του κοινωνικού ιστού, η Αλληλεγγύη, δεν έχει να κάνει με θρησκευτικά Πιστεύω, αλλά αποτελεί καθαρά πολιτικό όρο πάνω στον οποίο στηρίζονταν οι κοινωνίες. Η ενσωμάτωση του όρου, μέσα σε θρησκευτικά ή κρατικά πλαίσια, τον αποδυνάμωσε μεταλλάσσοντάς τον σε «διαιτησία».

ΣΗΜΕΡΑ, όχι μόνο στο γενικό και νεφελώδες κρατικό πλαίσιο, αλλά και στο επίπεδο των μικροκοινωνιών μας στην Αργολίδα, η έννοια της Αλληλεγγύης έχει διαγραφεί από το μνημονικό των κατοίκων και μόνο στους τοίχους μέσω αναρχικών συνθημάτων μας θυμίζει την απώλειά της και τις επικίνδυνες για όλη την κοινωνία συνέπειες του κρατισμού, είτε αυτός προέρχεται από την «δεξιά», είτε από την «αριστερά».