Μένουμε θεατές

Άρθρο του Άκη Ντάνου


ΟΞΥΝΕΤΑΙ μέρα με την μέρα η σύγκρουση μερίδας του τοπικού τύπου με διάφορα πρόσωπα που θα εμπλακούν στην εκλογική αναμέτρηση του Νοεμβρίου. Οι λυσσαλέες αντιπαραθέσεις έχουν μεταφερθεί πλέον από τις σελίδες των εφημερίδων και τα κανάλια στις αίθουσες των δικαστηρίων.
Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ καλείται πλέον να παρέμβει σε μια υπόθεση που τον αφορά μόνο το νομικό μέρος, διαπίστωση ή μη παραβατικότητας κλπ., όχι όμως στο ουσιαστικό, στο τι οδηγεί την κοινωνία σε τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις. Ποιος όμως ανακηρύσσει ηγέτες και ηγετίσκους ελέω θεού και ποιος αναγάγει τη δημοσιογραφία σε 4η εξουσία;
Ο ΑΦΕΝΤΗΣ λαός, φυσικά, που ουδέποτε ανάλαβε τις ευθύνες του και άφησε άλλους να διαχειρίζονται την ψήφο του μαζί με την πολιτική ζωή του. Αυτός που αιμοδιψώντας σήμερα παρακολουθεί στις αίθουσες των δικαστηρίων την δίκη της δειλής συμπεριφοράς του.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΒΟΡΕΣ αντιπαραθέσεις γίνονται συνήθως γι` αυτόν, με τα πολιτικούς να επιδιώκουν την ψήφο του και τα ΜΜΕ την αναγνωσιμότητα ή την θεαματικότητα. Κανείς όμως εξ αυτών, ούτε και ο ίδιος ο πολίτης μπαίνουν στην ουσία, αλλά αρκούνται στο θέαμα. Η ουσία κοστίζει, ενώ το θέαμα αναπαραγάγει την αναγκαιότητά του.
ΠΟΙΟΣ κερδίζει λοιπόν από τέτοιου είδους προσωπικές αντιπαραθέσεις; Μόνο οι δικηγόροι υπό την έννοια πως αμείβονται οι άνθρωποι για τις υπηρεσίες που τους ζητούν οι αντίδικοι. Οι δικηγόροι και το πολιτικό σύστημα που προσωποποιεί τον πολιτικό λόγο, λες και η πολιτική είναι απαύγασμα προσωπικών επιθυμιών και ατομικών συμφερόντων ή μήπως τελικά είναι;
ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΣ τον ρόλο του θεατή, απολαμβάνω με ένα ποτήρι κρύα μπύρα στο χέρι τα λιοντάρια του Κολοσσαίου να συμπεριφέρονται ως γατούλες και τους σκληρούς μονομάχους να ουρλιάζουν από πόνο για μια παρανυχίδα.