του Δημήτρη Παπαδημόπουλου, Δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Ναυπλιέων
Με μεγάλη λύπη είδα να γίνεται μια αντιπαράθεση έξω από οποιεσδήποτε αρχές γύρω από το θέμα της συγχώνευσης των σχολικών μονάδων.
Κάποιοι αυτοπροσδιορίσθηκαν ως η «Ελλάδα που αντιστέκεται». Γιατί αντιστάθηκαν στις συνενώσεις των σχολείων. Πίσω όμως από τις επικολυρικές ρητορείες για το δήθεν επερχόμενο μαρασμό της υπαίθρου, κρύβεται η κενή περιεχομένου δημαγωγία. Κρύβονται εκείνες οι δυνάμεις που απλώς θέλουν να νέμονται ένα μερίδιο εξουσίας. Κρύβονται όλοι εκείνοι που δεν θέλουν την Ελλάδα κράτος ευνομούμενο που να προσφέρει στον πολίτη, αλλά επιδιώκουν να δένουν ψηφοφόρους με μικροεξυπηρετήσεις.
Αλήθεια, «Τι παιδεία προσφέρουν, τόσα χρόνια, τα μονοθέσια και διθέσια σχολεία;». Το παιδί που φοιτά σε ένα εξαθέσιο κάνει όλες τις ώρες την ύλη της τάξης του. Μπορεί ακόμη να βελτιώνει τις αδυναμίες του μέσα από ένα τμήμα ένταξης ή ένα πρόγραμμα ενισχυτική ς διδασκαλίας. Για σκεφθείτε το παιδί που έχει την ατυχία να πηγαίνει σε μονοθέσιο, πόσες ώρες κάνει την ύλη της τάξης του;
Γιατί ενώ το ένα παιδί έχει τη δυνατότητα να παρακολουθεί και εργαστηριακά μαθήματα, το άλλο να μην έχει;
Ποιος από εμάς θα ήθελε για το παιδί του ένα σχολείο που κάθε χρόνο θα έχει και λιγότερα παιδιά και που κάποια στιγμή στην τάξη του θα είναι το μοναδικό παιδί;
Ποιος από εμάς δεν θα ήθελε ένα σχολείο που το παιδί θα είναι μέλος μιας ομάδας στην οποία θα αναλαμβάνει ενεργούς ρόλους, θα μαθαίνει να παράγει έργο και να συνεργάζεται αρμονικά με τους συμμαθητές του;
Ποια δυνατότητα δίνουν σήμερα τα σχολεία των 10-20 μαθητών στα παιδιά μας να γνωρίσουν την ξένη γλώσσα ,τις νέες τεχνολογίες και άλλες δραστηριότητες που έχουν την ευκαιρία να απολαμβάνουν συνομήλικοί τους που φοιτούν σε πολυθέσια σχολεία;
Ποιος από εμάς πιστεύει ότι η φοίτηση ενός παιδιού σε μονοθέσιο σχολείο του δίνει ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση; Είναι δυνατόν στη δίνη μιας οικονομικής κρίσης ο εξορθολογισμός δαπανών να μην αφορά σχολεία που δεν πληρούν τις σύγχρονες παιδαγωγικές απαιτήσεις ;
Και τέλος, στη δημοκρατία πρέπει όλα τα παιδιά να έχουν ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση. Η παιδεία είναι αγαθό, είναι δικαίωμα.
Η δημιουργία σύγχρονων πολυδύναμων σχολικών κέντρων όπου θα εφαρμόζονται όλα τα νέα προγράμματα που εφαρμόζονται σε Ευρωπαϊκές χώρες είναι επιβεβλημένη, ανεξαρτήτως κόστους λειτουργίας.
Προς αυτή την κατεύθυνση θα έπρεπε να προσανατολιστεί η Δημοτική Αρχή κι όχι να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τη δικαιολογημένη αγωνία των γονιών για το μέλλον της εκπαίδευσης των παιδιών τους. Ας αποφασίσει, ποιες υπηρεσίες θέλει να προσφέρει. Η επιλεκτική άρνηση στον εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης, αποκρύπτει έναν έρωτα για το παρελθόν. Το παρελθόν του ρουσφετιού και του ψιλοβολέματος.
Δυστυχώς, οι λογικές αυτές τόσα χρόνια μας οδήγησαν στο χείλος της ηθικής και οικονομικής χρεωκοπίας.
Με μεγάλη λύπη είδα να γίνεται μια αντιπαράθεση έξω από οποιεσδήποτε αρχές γύρω από το θέμα της συγχώνευσης των σχολικών μονάδων.
Κάποιοι αυτοπροσδιορίσθηκαν ως η «Ελλάδα που αντιστέκεται». Γιατί αντιστάθηκαν στις συνενώσεις των σχολείων. Πίσω όμως από τις επικολυρικές ρητορείες για το δήθεν επερχόμενο μαρασμό της υπαίθρου, κρύβεται η κενή περιεχομένου δημαγωγία. Κρύβονται εκείνες οι δυνάμεις που απλώς θέλουν να νέμονται ένα μερίδιο εξουσίας. Κρύβονται όλοι εκείνοι που δεν θέλουν την Ελλάδα κράτος ευνομούμενο που να προσφέρει στον πολίτη, αλλά επιδιώκουν να δένουν ψηφοφόρους με μικροεξυπηρετήσεις.
Αλήθεια, «Τι παιδεία προσφέρουν, τόσα χρόνια, τα μονοθέσια και διθέσια σχολεία;». Το παιδί που φοιτά σε ένα εξαθέσιο κάνει όλες τις ώρες την ύλη της τάξης του. Μπορεί ακόμη να βελτιώνει τις αδυναμίες του μέσα από ένα τμήμα ένταξης ή ένα πρόγραμμα ενισχυτική ς διδασκαλίας. Για σκεφθείτε το παιδί που έχει την ατυχία να πηγαίνει σε μονοθέσιο, πόσες ώρες κάνει την ύλη της τάξης του;
Γιατί ενώ το ένα παιδί έχει τη δυνατότητα να παρακολουθεί και εργαστηριακά μαθήματα, το άλλο να μην έχει;
Ποιος από εμάς θα ήθελε για το παιδί του ένα σχολείο που κάθε χρόνο θα έχει και λιγότερα παιδιά και που κάποια στιγμή στην τάξη του θα είναι το μοναδικό παιδί;
Ποιος από εμάς δεν θα ήθελε ένα σχολείο που το παιδί θα είναι μέλος μιας ομάδας στην οποία θα αναλαμβάνει ενεργούς ρόλους, θα μαθαίνει να παράγει έργο και να συνεργάζεται αρμονικά με τους συμμαθητές του;
Ποια δυνατότητα δίνουν σήμερα τα σχολεία των 10-20 μαθητών στα παιδιά μας να γνωρίσουν την ξένη γλώσσα ,τις νέες τεχνολογίες και άλλες δραστηριότητες που έχουν την ευκαιρία να απολαμβάνουν συνομήλικοί τους που φοιτούν σε πολυθέσια σχολεία;
Ποιος από εμάς πιστεύει ότι η φοίτηση ενός παιδιού σε μονοθέσιο σχολείο του δίνει ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση; Είναι δυνατόν στη δίνη μιας οικονομικής κρίσης ο εξορθολογισμός δαπανών να μην αφορά σχολεία που δεν πληρούν τις σύγχρονες παιδαγωγικές απαιτήσεις ;
Και τέλος, στη δημοκρατία πρέπει όλα τα παιδιά να έχουν ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση. Η παιδεία είναι αγαθό, είναι δικαίωμα.
Η δημιουργία σύγχρονων πολυδύναμων σχολικών κέντρων όπου θα εφαρμόζονται όλα τα νέα προγράμματα που εφαρμόζονται σε Ευρωπαϊκές χώρες είναι επιβεβλημένη, ανεξαρτήτως κόστους λειτουργίας.
Προς αυτή την κατεύθυνση θα έπρεπε να προσανατολιστεί η Δημοτική Αρχή κι όχι να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τη δικαιολογημένη αγωνία των γονιών για το μέλλον της εκπαίδευσης των παιδιών τους. Ας αποφασίσει, ποιες υπηρεσίες θέλει να προσφέρει. Η επιλεκτική άρνηση στον εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης, αποκρύπτει έναν έρωτα για το παρελθόν. Το παρελθόν του ρουσφετιού και του ψιλοβολέματος.
Δυστυχώς, οι λογικές αυτές τόσα χρόνια μας οδήγησαν στο χείλος της ηθικής και οικονομικής χρεωκοπίας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου