Άρθρο του Άκη Ντάνου
ΠΑΛΙΑ λέγανε, μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις, αναγνωρίζοντας την βαρύτητα του λόγου ακόμα και απέναντι στην τύλωση της πίνας. Σήμερα θα λέγαμε να μην κάνει κανείς κανένα από τα δύο, αφού η «Διαύγεια» αφ` ενός και η γνώση από την άλλη έρχονται να αντισταθμίσουν εν μέρει τους βερμπαλισμούς και την σπατάλη του δημοσίου χρήματος.
ΠΟΛΛΟΙ απ` τους εκλεγέντες και ιδίως νεοεκλεγέντες έχουν την εσφαλμένη εντύπωση πως επειδή έχουν κάτι στο μυαλό τους αυτό είναι και το σωστό, που θα πρέπει πάση θυσία να υλοποιήσουν. Στις περισσότερες των περιπτώσεων πρόκειται για παιδικές στερήσεις που θεωρούν ότι με το δημόσιο χρήμα μπορούν να τις ικανοποιήσουν.
ΞΑΦΝΙΚΑ, από «φημοβοσκοί» γίνονται συγκοινωνιολόγοι, αρχιτέκτονες, νομικοί, οικονομολόγοι, ιστορικοί έως και διακοσμητές. Γενικά πολυπράγμονες και ξερόλες, αδειάζουν τους ειδικούς και προβάλουν εαυτούς σαν τους ταούς κατά την εποχή του ζευγαρώματος. Αν φυσικά είχαν ηγετικές ικανότητες και τους επέτρεπε και το κόρδωμα, θα επέτρεπαν στους πιο ειδικούς να χειριστούν τις υποθέσεις των δήμων και θα αρκούντο στο πολιτικο-ιδεολογικό μέρος των έργων και των δράσεων.
ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ από τις τάσεις και τα ζητήματα που απασχόλησαν τη βιώσιμη ανάπτυξη στους ευρωπαϊκούς δήμους από τη δεκαετία του 1990 ήταν και παραμένει η προώθηση χρήσης «ενεργειακά καθαρών» μορφών μετακίνησης, ο οικολογικός χαρακτηρισμός καταναλωτικών προϊόντων, η εξάλειψη φυλετικών και σεξιστικών διακρίσεων μεταξύ των πολιτών τους, η δημιουργία κοινωνικής συνοχής, όχι μέσω της δημιουργίας φανταστικών εχθρών αλλά μέσα από διαδικασίες κοινωνικοποίησης κλπ.
Η ΠΑΤΕΡΝΑΛΙΣΤΙΚΗ ηγετική καρικατούρα αποτελεί πλέον παρελθόν και η προσπάθεια αναβίωσής της δείχνει έλλειψη στόχων και αγοραφοβία που οδηγεί στον συγκεντρωτισμό, την ενοχοποίηση και ουσιαστικά την άρνηση ανάληψης ευθυνών. Παρακολουθώντας τους προϋπολογισμούς των διαφόρων δήμων, δημιουργείται η εντύπωση της μίας και μοναδικής άποψης, είτε αυτή εκφράζεται από την πλειοψηφία που «αρνείται» τις παρεμβάσεις της μειοψηφίας, είτε από την μειοψηφία που απορρίπτει αναφανδόν τις προτάσεις της πλειοψηφίας.
ΑΥΤΟ έχει σαν αποτέλεσμα την έλλειψη δυνατότητας σύνθεσης προτάσεων και την δημιουργία αντιπάλων στρατοπέδων σε έναν χώρο που οι πολίτες τους έταξαν από διαφορετικά πόστα μεν, να υπηρετούν από κοινού δε τα συμφέροντα των δήμων. Για ανάπτυξη πότε τελικά θα κουβεντιάσουν;
ΠΑΛΙΑ λέγανε, μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις, αναγνωρίζοντας την βαρύτητα του λόγου ακόμα και απέναντι στην τύλωση της πίνας. Σήμερα θα λέγαμε να μην κάνει κανείς κανένα από τα δύο, αφού η «Διαύγεια» αφ` ενός και η γνώση από την άλλη έρχονται να αντισταθμίσουν εν μέρει τους βερμπαλισμούς και την σπατάλη του δημοσίου χρήματος.
ΠΟΛΛΟΙ απ` τους εκλεγέντες και ιδίως νεοεκλεγέντες έχουν την εσφαλμένη εντύπωση πως επειδή έχουν κάτι στο μυαλό τους αυτό είναι και το σωστό, που θα πρέπει πάση θυσία να υλοποιήσουν. Στις περισσότερες των περιπτώσεων πρόκειται για παιδικές στερήσεις που θεωρούν ότι με το δημόσιο χρήμα μπορούν να τις ικανοποιήσουν.
ΞΑΦΝΙΚΑ, από «φημοβοσκοί» γίνονται συγκοινωνιολόγοι, αρχιτέκτονες, νομικοί, οικονομολόγοι, ιστορικοί έως και διακοσμητές. Γενικά πολυπράγμονες και ξερόλες, αδειάζουν τους ειδικούς και προβάλουν εαυτούς σαν τους ταούς κατά την εποχή του ζευγαρώματος. Αν φυσικά είχαν ηγετικές ικανότητες και τους επέτρεπε και το κόρδωμα, θα επέτρεπαν στους πιο ειδικούς να χειριστούν τις υποθέσεις των δήμων και θα αρκούντο στο πολιτικο-ιδεολογικό μέρος των έργων και των δράσεων.
ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ από τις τάσεις και τα ζητήματα που απασχόλησαν τη βιώσιμη ανάπτυξη στους ευρωπαϊκούς δήμους από τη δεκαετία του 1990 ήταν και παραμένει η προώθηση χρήσης «ενεργειακά καθαρών» μορφών μετακίνησης, ο οικολογικός χαρακτηρισμός καταναλωτικών προϊόντων, η εξάλειψη φυλετικών και σεξιστικών διακρίσεων μεταξύ των πολιτών τους, η δημιουργία κοινωνικής συνοχής, όχι μέσω της δημιουργίας φανταστικών εχθρών αλλά μέσα από διαδικασίες κοινωνικοποίησης κλπ.
Η ΠΑΤΕΡΝΑΛΙΣΤΙΚΗ ηγετική καρικατούρα αποτελεί πλέον παρελθόν και η προσπάθεια αναβίωσής της δείχνει έλλειψη στόχων και αγοραφοβία που οδηγεί στον συγκεντρωτισμό, την ενοχοποίηση και ουσιαστικά την άρνηση ανάληψης ευθυνών. Παρακολουθώντας τους προϋπολογισμούς των διαφόρων δήμων, δημιουργείται η εντύπωση της μίας και μοναδικής άποψης, είτε αυτή εκφράζεται από την πλειοψηφία που «αρνείται» τις παρεμβάσεις της μειοψηφίας, είτε από την μειοψηφία που απορρίπτει αναφανδόν τις προτάσεις της πλειοψηφίας.
ΑΥΤΟ έχει σαν αποτέλεσμα την έλλειψη δυνατότητας σύνθεσης προτάσεων και την δημιουργία αντιπάλων στρατοπέδων σε έναν χώρο που οι πολίτες τους έταξαν από διαφορετικά πόστα μεν, να υπηρετούν από κοινού δε τα συμφέροντα των δήμων. Για ανάπτυξη πότε τελικά θα κουβεντιάσουν;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου