Φτωχό το σχήμα των Δερβίσηδων στο Μουσικό Φεστιβάλ Ναυπλίου, σε σχέση με της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης

Ασφυκτικά γέμισε το Κλειστό Γυμναστήριο Ναυπλίου το βράδυ της Κυριακής, που παρουσιάστηκαν οι Περιστρεφόμενοι Δερβίσηδες.

Ακόμα και πρόσθετα καθίσματα επιστρατεύτηκαν για να καθίσει ο κόσμος, ώστε να παρακολουθήσει τους Δερβίσηδες. Ήταν ένα θέαμα που σπάνια το συναντά κανείς στην Ελλάδα (εξαιρουμένων των περσινών αντιστοίχων παρουσιών στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη) και μόνον όσοι έχουν ταξιδέψει στην Τουρκία είχαν μέχρι τώρα την ευκαιρία να το δουν.

Φυσικά δεν σημειώθηκαν αντιδράσεις, αφού η πλειοψηφία του κόσμου κατάλαβε ότι πρόκειται ουσιαστικά για μία παράσταση, άσχετα βέβαια αν έχει θρησκευτικές καταβολές. Όσοι αντέδρασαν με τα γραπτά τους κείμενα τις προηγούμενες ημέρες το μόνο που κατάφεραν ήταν να διαφημίσουν δωρεάν το Φεστιβάλ.

Το σχήμα των χορευτών ήταν ιδιαίτερα φτωχό. Μόλις τέσσερις Δερβίσηδες παρουσιάστηκαν στο Κλειστό του Ναυπλίου, τη στιγμή που πέρσι τον Μάρτιο, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στην  αντίστοιχη εκδήλωση συμμετείχαν  δώδεκα χορευτές.

Αυτό και μόνο δείχνει ότι το Μουσικό Φεστιβάλ φθίνει με τον χρόνο και δεν πρωτοτυπεί, αλλά ακολουθεί πλέον σαν φτωχός συγγενής και με μεγάλη καθυστέρηση τα πολιτιστικά δρώμενα της πρωτεύουσας, που προηγούνται και είναι πιο πλήρη. Προφανώς ή κουράστηκαν οι διοργανωτές του ή εξαντλήθηκαν οι ιδέες τους.

Όπως και πέρσι στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη αλλά σε πολύ πιο λιτή, οι χορευτές μπήκαν στο Κλειστό φορώντας μια μαύρη κάπα και ένα ψηλό καπέλο βερσιόν (περσινό ρεπορτάζ του Γιώργου Σκίντσα, στο Βήμα). Η πρώτη συμβολίζει τον τάφο, τον θάνατο και το δεύτερο την ταφόπετρα. Μετά το Κοράνι και τον Ύμνο στον Προφήτη, αυτοσυγκεντρώνονται ακούγοντας τον αυλό «νέι», το ιερό τους όργανο, που συμβολίζει τον άνθρωπο που βρίσκεται στη διάθεση της θεϊκής πνοής. Αμέσως μετά το σόλο του νέι, οι χορευτές πραγματοποιούν τρία halka, κάνουν δηλαδή τρεις φορές τον γύρο του χώρου της ιεροτελεστίας.

Η τριπλή αυτή κίνηση συμβολίζει τους τρεις δρόμους που οδηγούν στον Θεό: εμπειρική γνώση, ενόραση και ένωση. Στη συνέχεια βγάζουν τις μαύρες κάπες, τα φιλούν και τα αφήνουν παράμερα (μένουν ντυμένοι στα λευκά, σύμβολο της αγνότητας) καθώς απαλλάσσονται συμβολικά από τα δεσμά της σάρκας, έτοιμοι πλέον να χορέψουν για να ενωθούν με το Θείο.