Το πορτοφόλι και οι τρεις καραόλοι

Η απέναντι όχθη του Βασίλη Καπετάνιου

Ο παππούς είχε πιάσει την μια από τις δυο πολυθρόνες του υπογείου και ξεφύλλιζε τις Κυριακάτικες εφημερίδες.

-Παππού πάλι αρχειοθετείς τον κυριακάτικο πανικό; (Τον ρώτησε ο συνονόματος του, ο εγγονός του ο Πέτρος, κατέβηκε και αυτός στο υπόγειο για τον ίδιο λόγο και θρονιάστηκε στην δεύτερη δική του πολυθρόνα. Βασικό θέμα των εφημερίδων τα ανακουφιστικά μέτρα των ευρωπαίων για την ελληνική οικονομία.)

-Μπα σήμερα οι φυλλάδες λειτουργούν σαν ασπιρίνες, αλλά για τον καρκίνο που έχει προκύψει δεν κάνουν τίποτα. Τουλάχιστον φτιάχνουν την ψυχολογία του κόσμου. Είμαστε στον πάτο και μας πετάνε ένα σωσίβιο στην επιφάνεια του βούρκου που μας έχουν χώσει και νομίζουμε ότι σωθήκαμε. Για να πιάσει κάποιος το σωσίβιο πρέπει να πατήσει πάνω στα πτώματα των άλλων. Κατάλαβες τι κάνανε πετάξανε το σωσίβιο νομίσαμε ότι είναι η σωτηρία αλλά είναι ατομική, όποιος πατήσει πιο πολλά πτώματα αυτός θα πιάσει το σωσίβιο και ίσως να

προτιμήσει ξανά  τον πάτο όταν δει το καρτελάκι με το λογαριασμό  για την προσωρινή ενοικίασή του.

-Παππού πολύ απαισιόδοξο σε ακούω.

-Η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία είναι συναισθήματα εγώ βάζω τα πράγματα κάτω και βλέπω με ρεαλισμό την πραγματικότητα, για το παρελθόν πετάξαμε το πορτοφόλι όταν ήταν γεμάτο και για το μέλλον τους αφήνουμε να το κοστολογήσουν τρεις καραόλους (σαλιγκάρια).

-Παππού έχουμε δυο ιστορίες μου φαίνεται. (Είπε ο Πέτρος , σηκώθηκε και ετοίμαζε  το μπρίκι για να φτιάξει δυο σκέτους ελληνικούς.)

-Ναι την μια την άκουσα από την αδελφή της μάνας μου την Μίμα, χάθηκε και αυτή στην Αμερική και την άλλη από τον πεθερό μου, τον προπάππο σου.

-Για λέγε.

-Φέρε τον καφέ πρώτα (ο παππούς πήρε τον καφέ ήπιε μια πρώτη γουλιά καύσιμο στην μνήμη όπως έλεγε). Λοιπόν ο Κώτσος ζούσε στο Ορεινό Χωριό εκεί τα πράγματα είχανε ζορίσει όσο να αφορά τα οικονομικά. Με το ζόρι έβγαινε το μεροκάματο.  Ένα καλοκαίρι ήρθαν και κάποιοι χωριανοί που είχαν χρόνια χαθεί στην Αμερική, ούτε γράμμα ούτε φωνή, τους είχαν για χαμένους. Τους είδε ο Κώτσος ντυμένους με τα ρούχα τα ωραία, είχαν νοικιάσει και ένα αμάξι έκαναν το κομμάτι τους, μιλούσαν και με κάτι νόου, οκέι, μασίνια και τα λοιπά. Τους άκουσε να μιλάνε και με πολύ καλά λόγια για τον ξένο τόπο και του μπήκαν ιδέες. Ξέρεις οι μετανάστες  έτσι όπως έχουν «απαχθεί» και απομονωθεί στην ξενιτιά με όλους τους φόβους και τις ανασφάλειες τους,  αναπτύσσουν το σύνδρομο της Στοκχόλμης που αναπτύσσουν και τα θύματα των απαγωγών. Ταυτίζονται αγαπούν θαυμάζουν τον απαγωγέα -ξενιτιά. Έτσι ακούγοντας ο Κώτσος ότι τα λεφτά θα τα βρίσκει στον δρόμο εκεί στην ξενιτιά,  αμέσως έβαλε τον δάσκαλο του χωριού να γράψει σε ένα μακρινό συγγενή του να του κάνει πρόσκληση. Πήγε και σε ένα ειδικό γραφείο για να του κάνει τα χαρτιά , ξόδεψε τις λίγες οικονομίες του και ετοιμάστηκε για την πρώτη του πτήση με αεροπλάνο. Τρομοκρατημένος από τα κενά αέρος στο ταξίδι με το αεροπλάνο, αλλά και εντυπωσιασμένος από τα μεγάλα μεγέθη των κτηρίων και των δρόμων βρέθηκε στην ξένη χώρα. Στην ελληνική γειτονιά στο Σικάγο έφτασε με την βοήθεια των άλλων ταξιδιωτών από την Ελλάδα. Εκεί ένας του έδειξε το δρόμο για να πάει στην ταβέρνα του μακρινού του συγγενή που του έκανε την πρόσκληση, εκεί θα έπιανε και δουλειά. Καθώς βάδιζε μόνος του,  ξεχωρίζει κάτι στις μαύρες σχισμές της σιδεριάς ενός υπονόμου είχε φρακάρει ένα παραφουσκωμένο μαύρο πορτοφόλι . Αφήνει την ελαφριά του βαλίτσα κάτω, δεν κουβάλαγε και τίποτα  δυο αλλαξιές ρούχα  και ένα μπουκάλι ούζο για τον θειο είχε όλα και όλα, σκύβει και το πιάνει, γεμάτο δολάρια ήταν. Τα πολλά λεφτά το φράκαραν ανάμεσα στα σίδερα το μαύρο χρώμα το έκανε να μην ξεχωρίζει εύκολα.

-Ρε καλά μου το έλεγαν οι άλλοι στο χωριό ότι εδώ στην Αμερική τα βρίσκεις τα λεφτά στο δρόμο ( δίνει μια και το πετά στο απέναντι πεζοδρόμιο) σιγά μην αρχίσω να μαζεύω  από τώρα έχω μέρες μπροστά μου!!

Ο Πετράν κόντεψε να πνιγεί από τα γέλια καθώς άκουσε την τελευταία ατάκα του παππού και είχε μια γουλιά καφέ στο στόμα του.

-Καλό παππού πετυχημένο και το άλλο με τους καραόλους;

-Ο προπάππος σου ο Χαμπής σου έχω ξαναπεί είχε μια ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ. Είχε ανοίξει μια δουλειά με κάποιο συνεταίρο, έξυπνος άνθρωπος αλλά αυτό το λάθος το συναιτεριλίκι το έκανε δυο τρείς φορές στην ζωή του. Δεν πήγαν καλά οι δουλειές και είπαν να χωρίσουν το εμπόρευμα το κτήριο και όλα τα σχετικά με την επιχείρηση να πάρει ο καθένας τον δρόμο του. Ο άλλος,  ο συνεταίρος πριν ακόμα γίνει ο διαχωρισμός πήγε στην μπυραρία που Αμίγκου που ήξερε ότι θα πάει ο Χαμπής και αρχίζει την μουρμούρα.

-Θα με ρίξει στην συνεργασία, δεν  κοστίζουν τόσο  πράγματα όσο λέει και πλα πλα. -Εν τω μεταξύ δεν είχαν κάνει ακόμα την μοιρασιά.

-Καλά και γιατί πήγε στην μπυραρία  να πει για κάτι που δεν είχαν κουβεντιάσει και δεν πήγε να βρει τον ίδιος;

-Γιατί στην λεκάνη της μεσογείου, σε όλο το γύρω –γύρω του χάρτη, αν δεν θέλεις να πεις κάτι ο ίδιος απευθείας σε κάποιον άλλον αφήνεις τους ρουφιάνους να το κάνουν. Ή προσβάλεις κάποιον σε δημόσιο χώρο που υπάρχουν και ρουφιάνοι και φίλοι για αυτόν που σε ενδιαφέρει και είσαι σίγουρος ότι θα πάει το μήνυμα. Από την ανοιχτή τζαμαρία της μπυραρίας ο συνέταιρος βλέπει τον Χαμπή να έρχεται από το βάθος του δρόμου και την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια από την πλαϊνή είσοδο. Ήταν σίγουρος ότι το μήνυμα θα το έπαιρνε και φίλοι του Χαμπή ήταν μέσα στην μπυραρία και αρκετοί ρουφιάνοι.

-Ρε Χαμπάκη να σου κεράσω μια μαυρούα ( μαύρη μπύρα στην δική τους γλώσσα, του είπε ο παιδικός του φίλος ο Αυξέντης και του έκανε νόημα να πάνε πίσω στην αυλή να τις πιούνε.) Λοιπόν το και το του (λέει ο Αυξεντης) ήρθε ο δικός σου και δεν ήξερε τι έλεγε.

-Σηκώνετε ο Χαμπής δήθεν θυμωμένος και φωνάζει για να τον ακούσουν και οι ρουφιάνοι.

-Να πας να του πεις  ότι όσο αξίζει αυτός εγώ τον αγοράζω τρεις φορές.

-Οι ρουφιάνοι έκαναν μια χαρά την δουλειά τους, μπαίνει την άλλη μέρα μπαρουτιασμένος ο συνέταιρος. Αυτή την φορά ήταν σε πραγματική σύγχυση.

-Μα ποιος είναι αυτός που θα με αγοράσει τρεις φορές , πόσα λεφτά έχει και μπορεί να το κάνει; Που τα βρήκε δηλαδή;

-Αλλά όταν είδε να έρχεται ο Χαμπής πάλι, φεύγει από την πλαϊνή πόρτα.

-Άντε να φύγω να μην γίνει και κανένα μεγάλο επεισόδιο εδώ μέσα.

-Το έπαιζε και συνετός ο ψευτόμαγκας.

-Μπαίνει μέσα ο Χαμπής που ήξερε τις είχε γίνει. 

-Τι έγινε ρε Γιαννή (ρωτά  τον καλύτερο ρουφιάνο του χωριού που είχε ποντάρει ότι θα πήγαινε τα μαντάτα στον συνέταιρο και είχε πέσει μέσα).

-Ο δικός σου … να μωρέ …. Άκουσε για αυτά που είπες προχθές …. Και έλεγε τα δικά του … ξέρεις

-Εγώ δεν ξέρω εσύ ξέρεις …για λέγε!!!

-Ε να έλεγε πως είπες ότι  μπορείς να τον αγοράσεις τρεις φορές, ποιος είσαι δηλαδή … και μπορείς να κάνεις τέτοιο πράγμα;

-Να πας να του πεις ότι η αξία του για μένα είναι τρεις καραόλοι ( σαλιγκάρια)  και τον αγοράζω και τρεις και τέσσερεις φορές άμα θέλει!!!

-Σείστηκε η μπυραρία από τα δυνατά γέλια όλων.

-Παππού με την δεύτερη ιστορία με μπέρδεψες. Την πρώτη την κατάλαβα, όταν ήταν γεμάτο το πορτοφόλι από τα ευρωπαϊκά προγράμματα δεν σκεφθήκαμε καθόλου αναπτυξιακά. Νομίσαμε ότι θα τα βρίσκουμε για πάντα στο δρόμο και σαν αδαείς αλλά και λίγο ψευτόμαγκες πετάξαμε το παραφουσκωμένο πορτοφόλι,  αυτό με τα σαλιγκάρια που κολλάει για το μέλλον;

-Πετράν ο ελληνισμός στην ανθρωπότητα έχει τρία πράγματα να προσφέρει τον ελληνικό λόγο για τον νου την αντίσταση και την θυσία για την καρδία. Όταν δεν βγαίνουμε εμείς οι ίδιοι να ορίσουμε το μέλλον μας και το κομμάτι της ιστορίας και της πραγματικότητας που μας ανήκει έχουμε πρόβλημα. Όταν κάθε φορά αφήνουμε δήθεν επαναστατικά υπονοούμενα μέσα στην ευρωπαϊκή  μπυραρία, αλλά την ώρα της σύγκρουσης προτιμάμε την πλαϊνή πόρτα, τότε είναι πολύ εύκολο κάποιος άλλος να ορίσει την αξία  μας χωρίς να είμαστε εμείς εκεί. Ο Χαμπής το έκανε για πλάκα και για να δώσει ένα μάθημα στον συνεταίρο του αλλά οι ευρωπαίοι το κάνουν με κακό σκοπό , υποβιβάζουν την αξία μας και δυο και τρείς φορές για να μην έχουμε μέλλον και να μας αγοράζουν και δυο τρεις φορές παρακάτω.   Κατάλαβες Πετράν στον παρελθόν πετάξαμε το πορτοφόλι την ευκαιρία , στο παρόν κάτω από την επιφάνεια του βούρκου βλέπουμε το ατομικό σωσίβιο ο καθένας αλλά για να το φτάσουμε πρέπει να πατήσουμε στα πτώματα των άλλων και αν συνεχίσουμε έτσι το μέλλον μας ούτε τρεις καραόλους δεν θα αξίζει!!!!

-Α ρε παππού πάλι ταίριαξες τα αταίριαστα.