Γιατί η θέση μας είναι στις πλατειές…

Της Άβα  Μπουλούμπαση

Για χρόνια σχολιάζαμε την αδιαφορία και την αδράνεια της νεολαίας που κάθεται απομονωμένη μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή…Δεν χάναμε την ευκαιρία να κατακρίνουμε την κοινωνική αναλγησία όσων προτιμούσαν το τηλεκοντρόλ από την ενεργητική συμμετοχή στην διαμόρφωση της καθημερινότητας μας.

Και ξαφνικά το τοπίο άλλαξε ριζικά. Οι  «απολίτιστοι» βορειοαφρικανοί μας δίδαξαν πολιτισμό, οι ισπανοί άναψαν τη σπίθα. Κι εκεί όπου βαθυστόχαστες μακροσκελείς και συχνά «ξύλινες» πολιτικές αναλύσεις δεν είχαν αποτέλεσμα, το κατάφεραν ανέλπιστα και πρωτόγνωρα οι… «νέοι που τους έλεγαν αλήτες»…Η σιωπηλή πλειοψηφία απόκτησε φωνή, το απρόσωπο πλήθος άρχισε να «σαλεύει». Κι ο δημόσιος χώρος, που όριζε μόνο τις διαδρομές της καθημερινής μας ρουτίνας, έγινε ξαφνικά μια σύγχρονη εκκλησία του Δήμου. Μετατράπηκε σε παλλόμενη ψυχή της μέχρι πρότινος ανώνυμης πόλης. Έγινε τόπος φιλόξενος για τους «απάτριδες» της πολιτικής, αλλά και για υποστηρικτές πολιτικών χώρων που είχαν πάψει από καιρό να αφουγκράζονται την εκλογική τους βάση.

Οι σκόρπιοι αγανακτισμένοι ένωσαν τις δυνάμεις τους, συντόνισαν το βηματισμό τους και  έχτισαν , μεθοδικά , δημοκρατικά , από τα «κάτω» ένα κίνημα. Η φύση δεν αφήνει κενά. Το τρομερό κενό του σάπιου και ψευδεπίγραφα δημοκρατικού ,  πολιτικού συστήματος πασχίζουν, και σε μεγάλο βαθμό τα καταφέρνουν να γεμίσουν οι πλατείες.

Βέβαια, σαν γνήσιο λαϊκό κίνημα, το κίνημα των αγανακτισμένων

εμπεριέχει αντιφάσεις, αδυναμίες, ανεπάρκειες. Αυτό δεν δικαιώνει όσους το κατηγορούν ,ανάμεσα στα άλλα, ότι  δεν έχει σαφείς προτάσεις και συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους.

Τα συνθήματα που κυριαρχούν και στις συγκεντρώσεις αλλά και στα ψηφίσματα είναι πολύ συγκεκριμένα και βαθειά πολιτικά

« ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΦΥΓΕΤΕ ΑΠΟΔΩ». «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ 73», «ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ» , κ.λ.π.

Και όχι μόνον αυτά. Στις πλατείες οικοδομείται το πρόπλασμα μιας νέας κοινωνίας, όπου ο πολίτης θα είναι στο προσκήνιο και δεν θα παραμένει ψηφοφόρος τετραετίας, όπου οι αντιπρόσωποι του θα είναι ανακλητοί, όπου οι προτεινόμενες μορφές πάλης θα είναι μαζικές και ειρηνικές, με δημοκρατικό τρόπο λήψης αποφάσεων κ.λ.π., κ.λ.π. Στοιχεία που μπορεί να τα δει κανείς μόνο  πηγαίνοντας στις πλατείες, και όχι επικρίνοντας αβασάνιστα  ένα πρωτόγνωρο κίνημα, χωρίς καν  να μπει στον κόπο να το ζήσει από κοντά…

Εξ άλλου κουραστήκαμε να ακούμε «προτάσεις» ραγιαδισμού, περί δήθεν διεξόδου από την κρίση που άλλο δεν κάνουν παρά να μας βυθίζουν όλο και πιο βαθειά στην απόγνωση και στην αγκαλιά των αγορών.

Οι ουσιαστικές προτάσεις που θα φέρουν πάλι το χαμόγελο και την ελπίδα στα χείλη του κόσμου, οικοδομούνται επίπονα, μέσα από μια γόνιμη κριτική αποτίμηση της ιστορικής εμπειρίας , απορρίπτοντας και υιοθετώντας, με προχωρήματα και πιθανά πισωγυρίσματα. Πάντα όμως στη λογική του ότι «ο δρόμος ανοίγει περπατώντας»…

.Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή, τραγουδάγαμε   σε

άλλες, εξ ίσου με τη σημερινή,  σκοτεινές περιόδους της πρόσφατης ιστορίας μας. Δουλειά πολλή, και συλλογική προσπάθεια.

Ό κόσμος που για ένα μήνα γεμίζει τις πλατείες δουλεύει με ψυχή και κουράγιο, με αλληλεγγύη και με αυταπάρνηση. Και αν οι κρατούντες απαντούν στην αγωνία του με δακρυγόνα και γκλομπς, αυτός απαντάει με επιχειρήματα και  λόγου γνώση

 Και πασχίζει  να διαμορφώσει  τις δικές του προτάσεις, όσο κι αν κάποιοι ενοχλούνται από  αυτές.

Τι κάνουν αλήθεια οι.. «καθ’ύλην αρμόδιοι», ιδιαίτερα οι πολιτικοί χώροι που λένε ότι  θέλουν να υπηρετήσουν τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου, που  έχουν πιαστεί αδιάβαστοι και μένουν μεταξεταστέοι επί σειρά ετών; Αυτοί τι μας προτείνουν ;

την εθελοδουλεία και τον νέο ραγιαδισμό στο ΔΝΤ, την Τρόικα και τους ισχυρούς της Ευρώπης; Τη λογική του  «εφικτού» και της προσαρμογής;

Ή τη λογική της συμπαράταξης πίσω από τη μοναδική τους «αλήθεια»;

Το σύνθημα «Να καεί κ.λ.π.» για το οποίο έχει γίνει πολύς λόγος, σίγουρα δεν εκφράζει τους αγανακτισμένους στο σύνολο τους.

 Η μεγάλη πλειοψηφία της πλατείας εκφράζει την οργή της όχι αδιακρίτως απέναντι σε αυτό που θα έπρεπε να είναι προπύργιο δημοκρατίας, αλλά στη συγκεκριμένη σύνθεσή του, που ούτε σχέση με τη Δημοκρατία έχει, ούτε το Σύνταγμα σέβεται: κι αυτό έχει καταγγελθεί από πολλούς έντιμους επώνυμους πολιτικούς και συνταγματολόγους (θυμίζουμε την θέση του κ. Μπέη που επισκέφτηκε την πόλη μας πρόσφατα). Εκφράζει την οργή του για το σάπιο σύστημα της διαφθοράς, της διαπλοκής, της οικογενειοκρατίας, της μίζας και της ατιμώρητης ρεμούλας που ανθεί τις τελευταίες δεκαετίες.

Με μούντζα, θα πουν σκανδαλισμένοι κάποιοι; Με γιαούρτια; Με γιουχαίσματα;

Μα ρόλος της πλατείας-εκκλησίας του Δήμου δεν είναι ο ρόλος του χειροκροτητή! Έχουμε κάθε δικαίωμα αλλά και καθήκον να κρίνουμε συμπεριφορές και στάσεις αυτών που εκλέξαμε για να μας εκπροσωπήσουν. Κι αν αυτοί αποδείχτηκαν ανάξιοι και μικροί, το φταίξιμο είναι όλο δικό τους

Ο σεβασμός και η αναγνώριση καταχτώνται, δεν χαρίζονται. Αν αυτοί που ζήτησαν, και τελικά υφάρπαξαν με ψέματα , την ψήφο μας δεν σέβονται τους ψηφοφόρους τους, είναι άξιος ο μισθός τους.

Οι αγανακτισμένοι των πλατειών υπερασπίζονται την πληγωμένη προσωπική, κοινωνική αλλά και εθνική μας αξιοπρέπεια: αρνούμενοι τη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο, και το αυτομαστίγωμα του στυλ : «ολοι τα φάγαμε».

Το ανευλαβές σχεδόν ποδοσφαιρικό, ανέμισμα των εθνικών μας συμβόλων και η αρχαιοπληξία που χαρακτηρίζει ορισμένους κύκλους, , δεν είναι το κυρίαρχο στοιχείο του κινήματος των αγανακτισμένων. Αν και , εκτός από στείρα εθνικιστική, επιδέχεται και μια άλλη «ανάγνωση»: Είναι μια προσπάθεια υπεράσπισης της τσαλαπατημένης εθνικής μας αξιοπρέπειας, απέναντι στις προσπάθειες Τρόικας και ΔΝΤ να μετατρέψουν τη χώρα μας σε …μπανανία…

Η πλειοψηφία του κόσμου  ωστόσο πιστεύει  ότι αν θέλουμε να είμαστε Ελληνες στην Ελλάδα της μνημονιακής εποχής, αν θέλουμε να τιμήσουμε την ιστορία και τις παραδόσεις μας, αν θέλουμε να σεβαστούμε τον μεγάλο πολιτισμό μας, σαν κομμάτι αναπόσπαστο του πολιτισμού όλης της ανθρωπότητας, πρέπει να διατυπώσουμε με σύγχρονους όρους το δικό μας ΟΧΙ, συντονίζοντας το βηματισμό μας με τις αντιστάσεις των λαών της Μεσογείου, της Ευρώπης, του Κόσμου.

ΟΤΑΝ Η ΜΝΗΜΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΔΕΝ ΚΑΘΕΤΑΙ ΝΑ ΡΕΜΒΑΖΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ. (Εντουάρντο Γκαλεάνο-«Ένας κόσμος ανάποδα»).

Για κάθε ευαίσθητο και αντικειμενικό παρατηρητή, τούτη την περίοδο η ιστορία γράφεται στις πλατείες.

Καλό είναι λοιπόν να είμαστε παρόντες στο προσκλητήριο της ελπίδας