Με πιάνει Κρίση Νο3

Άρθρο του Άκη Ντάνου

ΠΕΡΑ από το ηθικό και το οικονομικό μέρος της κρίσης, ο τρόπος συμπεριφοράς του πολίτη απέναντι σε πολίτες ή και στην ίδια την πολιτεία, καθορίζει την κρίση ή την συνύπαρξη που διαπερνά την σχέση του απέναντι σε άτομα ή στο κοινωνικό σύνολο γενικότερα. Ένας αποξενωμένος πολίτης, χάνει πια την ιδιότητά του και απλά θα πρέπει να χαρακτηρίζεται ως άτομο, αν όχι ως ιδιώτης.

Ο ΙΔΙΩΤΗΣ αποτελεί μια δραματική αποξενωμένη φιγούρα απ` το κοινωνικό σύνολο που ο ατομικός ωφελιμισμός τον τυφλώνει και τον αποξενώνει ακόμα περισσότερο από το κοινωνικό σύνολο και τις συμπεφωνημένες λειτουργίες του. Πρόκειται για μια λειτουργία ακριβώς αντίθετη απ` αυτήν των μαζών, αλλά το ίδιο καταστρεπτική τόσο για τον ίδιο όσο και για το περιβάλλον.

ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ λοιπόν είναι ο αποδέκτης όλων των ενεργειών, θετικών ή αρνητικών, ο συγκυριακός μερισμός των οποίων γεννά τις προϋποθέσεις συνέχισης ή διακοπής του σημερινού τρόπου ζωής ή και ακόμα αυτής της ίδιας της ύπαρξης, τόσο των ζώντων οργανισμών όσο και γενεσιουργών αιτίων τους. Επομένως ο ατομικός ωφελιμισμός όσο και ο κοινωνικός, μπορούν να οδηγήσουν σε αλλαγή της κατάστασης, υπό μια προϋπόθεση και μόνο, να θέσουν τα σημερινά δεδομένα υπό διαρκή κρίση.

ΟΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ αυτές σήμερα υπάρχουν περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Η περιβαλλοντική κρίση με την στενή και με την ευρεία της μορφή, μπορεί να αποτελέσει το όχημα μεταφοράς σε μια άλλη κατάσταση, ίσως και σε μια άλλη υπόσταση. Για την υπόσταση, δεν μπορεί να προβλέψει κανείς πως θα είναι, για την κατάσταση όμως θα πρέπει να ανοιχτούν νέοι δρόμοι τόσο καταμερισμού της εργασίας, αν αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει, όσο και επιμερισμού των κερδών, αν και αυτά συνεχίσουν να υπάρχουν όπως τα αντιλαμβανόμαστε σήμερα.

Η ΚΡΙΣΗ επομένως μπορεί να αποβεί χρήσιμη για την δημιουργία ενός καινούργιου κόσμου, αρκεί να γίνει κατανοητή σε όλες τις διαστάσεις και και κυρίως αν αντιμετωπισθούν οι γενεσιουργές αιτίες της ύπαρξή της. Αν συμβούν όλα αυτά η Κατάρρευση του συστήματος, ως αποτέλεσμα μιας βαθιάς κρίσης θα ανοίξει τον δρόμο επαναπροσδιορισμού των λεγόμενων ηθικών περιορισμών ή προτροπών και την εμφάνιση ενός νέου συστήματος διαχείρισης των κοινών, μιας δημοκρατίας των συμβουλίων και όχι των συμβούλων.