Η σημαία και ο καβουράκιας.

Η απέναντι όχθη του Βασίλη Καπετάνιου

Κυριακή απομεσήμερο , ο παππούς ήταν σε μεγάλα κέφια κάτω στο υπόγειο των συλλογών του,  ήταν ο εγγονός του εκεί. Είχε κατέβει να τον χαιρετήσει, σε λίγο έφευγε για το αεροδρόμιο. Είχε προνοήσει αυτή την φορά να έχει ώρες μπροστά του και οι ιστορίες αποχαιρετισμοί του παππού έπεφταν η μία μετά την άλλη . Πριν λίγο,  τελείωσε την ιστορία για τον Γιάννο τον Γκλιτσορόδα που κατέβηκε με το ποδήλατο του στο πανηγύρι. Ο παππούς κοίταξε το πούρο του βαστούσε ακόμα.

-Πετράν δεν ξέρω αν έχεις χρόνο αλλά το πούρο μου θέλει πολλές ανάσες ακόμα για να σβήσει.

-Παππού σου είπα ότι έχω χρόνο, έχω και όρεξη να πιω ακόμα ένα καφεδάκι Φαίνεται ότι σήμερα θα κάνουμε οικογενειακό ρεκόρ , θα πάμε για τρεις ιστορίες στην σειρά. ( Συνεννοήθηκαν με τα μάτια και ο Πέτρος άρχισε να φτιάχνει τους δεύτερους σκέτους καφέδες.) Παππού νομίζω ότι ένα βασικό πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι ότι οι πολίτες έχασαν τα κοινά σημεία αναφοράς, έχασαν τα σύμβολα τους που θα τους οδηγούσαν σε μια συλλογική αντίδραση και αντίσταση.

-Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό που είπες , τα σύμβολα πια είναι αταίριαστα δεν αναγνωρίζονται σαν κοινό σημείο αναφοράς και δέσμευσης, έχουν ξεπέσει στα όρια του ψυχολογικού συμβολισμού για να ικανοποιεί ο καθένας του ανεκπλήρωτες και καταπιεσμένες ανάγκες. Ξέρεις τι μου θύμισες τώρα τον καβουράκια και την σημαία.

-Παππού νομίζω ότι δεν σου θύμισα τίποτα ( ενώ παρακολουθούσε το βράσιμο του καφέ) είχες σκοπό να πεις την ιστορία και όπως πάντα ταιριάζεις τα αταίριαστα. Λέγε λοιπόν.

-Πριν από πολλά χρόνια δεν είχες γεννηθεί ακόμα εσύ, δούλευα στο θεραπευτήριο με ομάδα συνεργατών. Μια χρονιά κοντά στις γιορτές των Χριστουγέννων μια συμπαθητική κυρία μου έφερε τον γιο της για αξιολόγηση. Η δασκάλα του, τον είχε μαθητή και στην πρώτη δημοτικού παρατήρησε ότι τα σημεία μαθησιακών δυσκολιών που παρατηρήθηκαν στην πρώτη τάξη ήταν πιο έντονα και είπε στην μητέρα να το ψάξει. Η μητέρα ήταν παρόν στην διαδικασία αξιολόγησης .Η σειρά από τα τεστ που του χορηγήθηκαν δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να σκιαγραφήσουν τις σημαντικές μαθησιακές δυσκολίες που αντιμετώπιζε.

-Εγώ τα ξέρω κυρ Πέτρο, στον άντρα μου να τα πείτε.

-Μα και βέβαια θα του τα πω. Όταν θα είναι έτοιμος ο φάκελος του να έρθετε μαζί να τον πάρετε και να το συζητήσουμε.

-Μόνο το φάκελο θα πάρουμε, δεν πρόκειται ο άντρας μου να δεχτεί να κάνουμε κάποιο πρόγραμμα στο παιδί.

-Ξέρετε είναι λίγο δύσκολο για ένα γονιό και πολύ περισσότερο για τους άντρες γονείς να αποδεχτούν ότι το παιδί του αντιμετωπίζει κάποια δυσκολία.

-Δεν είναι θέμα αποδοχής, το βλέπει ότι παιδί και εγώ βασανιζόμαστε για να πάει την άλλη μέρα έτοιμος στο σχολείο. Το πρόβλημα είναι τα καβούρια .

-Τι εννοείτε δεν καταλαβαίνω.

-Καλός χρυσός, νοικοκύρης ο άντρας μου αλλά είναι παθολογικός τσιγκούνης.

-Εκείνη την εποχή Πέτρο αντιμετωπίζαμε μια μεγάλη οικονομική κρίση στην Ελλάδα, είχε έρθει στην Ελλάδα το ΔΝΤ και ήταν δύσκολα τα πράγματα. Οπότε αυθόρμητα της λέω. Είναι μια πολύ δύσκολή περίοδος και οποιαδήποτε νέα δαπάνη μπορεί να είναι  μεγάλο φορτίο για την κάθε οικογένεια.

-Κυρ Πέτρο δεν αντιμετωπίζουμε κανένα οικονομικό πρόβλημα, και την δουλειά του έχει ( ήταν υπάλληλος σε δημόσιο οργανισμό) και πολλά χωράφια με δικό τους νερό του άφησε ο πατέρας του και αρκετά ενοικιαζόμενα δωμάτια έχουμε πάνω στην παραλία από τον δικό μου πατέρα. Αλλά έχει πάθει ψύχωση με το χρήμα όταν είναι να ανοίξει το πορτοφόλι του είναι σα να του κάνεις εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς χωρίς αναισθησία.

-Ελάτε να πάρετε μαζί τον φάκελο του παιδιού και βλέπουμε.

-Μετά από μία εβδομάδα ήρθαν μαμά και μπαμπάς να πάρουν τον φάκελο του παιδιού τους. Η εικόνα του μπαμπά ήταν η πλήρης διάψευση της μαμάς . Ένας άνθρωπος που από κάθε κύτταρο του έβγαινε θετική ενέργεια, φαινόταν μορφωμένος ,ευγενικός, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον να μάθει τι συμβαίνει με το παιδί του. Κατά την διάρκεια της συνάντησης προσπάθησα να ανταλλάξω μερικές ματιές και με την μητέρα του παιδιού. Αλλά το βλέμμα της παγερό και αδιάφορο , σαν τον επαγγελματία δολοφόνο ο οποίος ξέρει ότι είναι καταδικασμένος και αδιαφορεί αν θα είναι πέντε ή έξι φορές εις θάνατο. Μέσα μου είχα αρχίσει να τον συμπαθώ και να τον λυπάμαι τον κακομοίρη, φαντάσου τι θα τράβαγε μαζί της. Και όχι μόνο αυτό αλλά να τον κατηγορεί και από πάνω. Τελείωσα την ανάλυση της αξιολόγησης και περίμενα τις ερωτήσεις τους.

-Λοιπόν τι προτείνετε κύριε Πέτρο;

-Συμβουλευτείτε και τον παιδίατρο του παιδιού αφού του δείξετε την αξιολόγηση, αλλά νομίζω ότι πρέπει να ακολουθήσει ένα πρόγραμμα με τουλάχιστον δύο επισκέψεων την εβδομάδα ( Ο κύριος έδειχνε πραγματικό ενδιαφέρον για το παιδί του και η κυρία τεράστιο παγόβουνο πριν την εποχή του θερμοκηπίου ψυχρό και αδιαπέραστο.)

-Μάλιστα, λοιπόν κύριε  Πέτρο είπατε δυο φορές την εβδομάδα

-Ναι είναι το ελάχιστο πρόγραμμα για να ξεκινήσουμε και στην πορεία ανάλογα με την πρόοδο και τις ανάγκες του παιδιού σας το προσαρμόζουμε ξανά.

-Ναι βέβαια σωστά ( Η μάνα εξακολουθούσε να είναι βόρειος πόλος ) και δεν μου λέτε θα πληρώνω; ( Ένα μικρό χαμόγελο στο αριστερό χείλος της μάνας , το παγόβουνο έσπασε , με κοίταξε με ένα βλέμμα που είχε μόνο μια αποκωδικοποίηση δεν σας τα έλεγα εγώ;)

-Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε; ( Τον ρωτάω έκπληκτος.)

-Ρωτάω εδώ αν φέρνουμε το παιδί θα πληρώνουμε; (Ο τόνος του «αν» που μάλλον σήμαινε όχι ολοκλήρωσε το πικρό χαμόγελο στο πρόσωπο της μάνας , η οποία κουνούσε πάνω κάτω το κεφάλι σαν να επιβεβαίωνε κάτι. Ενώ κύριος έχει πάρει το πιο γλυκό και καλοσυνάτο ύφος.)

-Μα και βέβαια θα πληρώνετε ιδιωτικός είναι ο χώρος μας. Στο τέλος του κάθε μήνα θα παίρνετε την απόδειξης σας. Ανάλογα με τον ασφαλιστικό σας φορέα μπορεί να αναγνωρίζεται ή όχι η δαπάνη.

-Με συγχωρείτε αλλά κατάλαβα λάθος.

-Τι καταλάβετε λάθος;

-Νόμιζα ότι είστε δημόσια υπηρεσία.

-Παγώνω εγώ αυτή την φορά και η μητέρα με κοιτά χαμογελώντας δικαιωμένη.

-Μα ποιος σας το είπε αυτό;

-Να είδα την σημαία που έχετε κρεμάσει και νόμισα ότι είστε δημόσια υπηρεσία!!!

-Βλέπεις Πετράν αυτή την σημαία στην γωνία, την είχα κρεμασμένη στην ταράτσα στο θεραπευτήριο και μετέφρασε τον πατριωτισμό μου όπως ήθελε ο καβουράκιας. Σηκώνεται παίρνει τον φάκελο στα χέρια του, βάζει το πιο  ζεστό του χαμόγελο.

-Με συγχωρείτε αλλά κατάλαβα λάθος, σας ευχαριστώ πολύ για ότι κάνατε μέχρι τώρα για το παιδί μας ( Χωρίς να ρωτήσει αν χρωστάει κάτι για τρεις συναντήσεις που κάναμε,  κατευθύνεται στην έξοδο τον ακολουθεί η γυναίκα του και πίσω από την πλάτη της ανοιγοκλείνει τα δάκτυλα στις παλάμες σαν ήταν καβουράκια.)

-Παππού είναι αλήθεια αυτό; ( Τον ρωτά ο Πέτρος μόλις συνήλθε από τα γέλια.)

-Όπως σε βλέπω και με βλέπεις. Αλλά άλλο ήθελα να σου πω για τα σύμβολα που έλεγες  πριν. Στην αρχαία Ελλάδα σύμβολο ήταν ένα αντικείμενο κομμένο σε δυο κομμάτια τα οποία ταίριαζαν απόλυτα μεταξύ τους και όταν ενώνονταν έφτιαχναν το σύμβολο. Αφορούσε ανθρώπους που είχαν συνδεθεί με ξενία ή με κάποια αμοιβαία υπόσχεση. Τα σύμβολα είχαν ένα ορατό άμεσο χαρακτήρα το ίδιο το αντικείμενο και ένα σημαινόμενο μια λειτουργία που βοηθούσε την ανθρώπινη επικοινωνία και δυνάμωνε τις αξίες μιας κοινωνίας. Στην σημερινή εποχή τα σύμβολα έχασαν και τον άμεσο ορατό χαρακτήρα τους αλλά και την έμμεση σημαινόμενη λειτουργικότητα τους. Τα σύμβολα ξέπεσαν στον ψυχολογικό συμβολισμό ώστε να ικανοποιούν μια μεταμφιεσμένη ικανοποίηση καταπιεσμένων επιθυμιών που θα έλεγαν και οι ψυχολόγοι. Κατάλαβες πως ο καβουράκιας το σύμβολο της πατρίδας το έκανε ψυχολογικό συμβολισμό. Η σημαία σημαίνει αποκλειστικά και μόνο δημόσιο φορέα στον οποίο δεν θα πληρώσω τίποτα. Ικανοποιώντας πίσω από το σύμβολο της σημαίας την νευρωσική μου προσωπικότητα και την παθολογική ανασφαλή σχέση που ανέπτυξε με το χρήμα.

-Πέτρο θα ανέβεις να φύγεις για το αεροδρόμιο επιτέλους; (Είπε η γιαγιά Μαρία που εμφανίστηκε στην πόρτα , ποτίζοντας τα λουλούδια της είχε ακούσει και τις ιστορίες του παππού.) Αμάν άνθρωπε μου το ντουμάνιασες εδώ μέσα είπε στον παππού ( ο οποίος με διακριτικό τρόπο έβαζε ένα φάκελο με χρήματα στην τσέπη του Πέτρου). Μπορεί να είναι ξεροκέφαλος ιδιότροπος να έκανε το υπόγειο όπως το κατάντησε αλλά δόξα το θεό καβουράκιας δεν ήταν ποτέ ο παππούς σου!!!

Γελώντας έφυγε ο Πέτρος μαζί με την γιαγιά του, ο παππούς έδωσε την τελευταία ανάσα στο πούρο του και το άφησε να σβήσει στο μακρύ τασάκι , μέσα από το σύννεφο καπνού κοιτούσε την σημαία που είχε κρεμασμένη κάποτε στην δουλειά του, κάτι σαν δάκρυ κύλησε από το μάγουλο του.

 *Η σημερινή ιστορία στηρίχτηκε σε πραγματικό γεγονός που συνέβη στο χώρο του θεραπευτηρίου με κάποιο συμπαθέστατο κύριο αλλά πολύ «καβουράκια» .