Κοίτα τι ωραία πανσεδάκια !!!

Η απέναντι όχθη του Βασίλη Καπετάνιου

-Δεν πάει άλλο δεν αντέχω τα χαράτσια , μας έχουν βάλει την θηλιά στο λαιμό και περιμένουν να κλωτσήσουμε μόνοι μας την καρέκλα για να μην χρεωθούν τον φόνο. ( Φώναζε ο μεσήλικας Χαράλαμπος όταν άνοιξε την αλληλογραφία του. Παραπατούσε από τα νεύρα του. Ο πατέρας του ο Πέτρος είχε βγει στην αυλή , με τις ανάσες του μέσα από το μισάνοιχτο στόμα με ανάσες φιλί της ζωής κρατούσε ζωντανό ένα πούρο, στο αριστερό χέρι βαστούσε ένα ποτιστήρι)

-Καλημέρα Χαράλαμπε, τι έγινε έφτασαν οι Τούρκοι στον Ισθμό;

-Όρεξη έχεις πατέρα πρωί- πρωί ; Δεν προλαβαίνουμε να πληρώνουμε χαράτσια, δεν μπορούμε να χαρούμε ούτε μισή ώρα από την ζωή μας.

-Έλα δω κοντά να δεις ( ενώ από το ποτιστήρι έπεφτε με ρυθμό στάγδην βραδέως το νερό σε μια γλάστρα.)

-Τι να δω;

-Κοίτα τι ωραία πανσεδάκια που θα έλεγε και η κυρά Διαμαντούλα.

-Πατέρα μήπως πρέπει να σε δει νευρολόγος, εδώ χανόμαστε τι πανσεδάκια μου λες να δω.

-Καφέ έχω και για τους τρείς μας ( φώναξε η γιαγιά Μαρία, είχε ακούσει τις κουβέντες και ήξερε ότι ο κυρ Πέτρος κάποια ιστορία ετοίμαζε να πει και είχε τον σκοπό του).

-Λοιπόν πολύ ωραία τα πανσεδάκια που θα έλεγε και η κυρία Διαμαντούλα. ( Είπε ξανά ο παππούς ρούφηξε μια γουλιά καφέ, έδωσε άλλη μια ανάσα ζωής στο πούρο του.)

-Θα μας πεις επιτέλους την ιστορία με την κυρά Διαμαντούλα ( οι παρεμβάσεις της γιαγιάς Μαρίας πάντα καταλυτικές). Πάω να φέρω και λίγα κουλουράκια, πριν λίγο θα έφτιαξα. ( Με γευστικές δωροδοκίες ήθελε να κρατήσει τον γιό της που καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα να ακούσει την ιστορία του πατέρα του. Γύρισε με ένα μπολάκι γεμάτο λαχταριστά βουτήματα και πήρε θέση ακρόασης πίνοντας τον καφέ της με τα μάτια έδωσε σήμα στον παππού να ξεκινήσει . )

- Λοιπόν πριν πολλά χρόνια στην ορεινή Κορινθία γεννήθηκε η κυρά Διαμαντούλα  όμορφο και προκομμένο κορίτσι. Τα παιδικά της χρόνια στιγματίστηκαν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, στο μέτωπο έχασε τον πατέρα της, Αλλά η οικογένεια με την βοήθεια θείων και παππούδων στάθηκε όρθια. Με την λήξη του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου παντρεύεται τον Γιώργη ένα άξιο παιδί του χωριού και μπήκε λίγη χαρά στο σπίτι τους . Αλλά δεν κράτησε για πολύ. Ένας συγχωριανός τους , την ήθελε και αυτός για γυναίκα του κατηγόρησε στις Αρχές τον άνδρα της ότι βοηθούσε τους αριστερούς αντάρτες. Νύχτα έφυγαν από το χωριό και έφτασαν στο Αιγάλεω σε μια μακρινή τους θεία. Και την άλλη μέρα νοίκιασαν μια κάμαρη στην Κοκκινιά γιατί ήταν δύσκολο και επικίνδυνο  να τους φιλοξενήσει η θεία .  Το πάλεψαν και τα κατάφεραν, με την λήξη του εμφυλίου αποφασίζουν να κάνουν το πρώτο τους παιδί και ξεκινούν να φτιάχνουν το δικό τους σπίτι . Ο άντρας της το πρωί στο εργοστάσιο και το απόγευμα όπου έβρισκε μεροκάματο. Και το βράδυ κυριολεκτικά πετραδάκι πετραδάκι να χτίζει ένα σπιτάκι.

-Πατέρα είναι μεγάλη ιστορία; ( Είπε ο Χαράλαμπος , κρατούσε ακόμα με θυμό   στα χέρια του τα χαρτιά. Ο παππούς έκανε σαν να μην τον άκουσε.)

-Αλλά η ζωή είχε αποφασίσει να τους βασανίσει , το μωρό δεν πήρε γρήγορα την πρώτη ανάσα και έπαθε μια σοβαρή τετραπληγία δεν κουνούσε τίποτα. Όταν  τον  γνώρισα τον Τάκη ακόμα και το κεφάλι του ήθελε υποστήριξη για να κάθεται.

( Ο Χαράλαμπος άφησε τα χαρτιά πάνω στο τραπέζι και αποφάσισε να ακούσει την ιστορία ,  το άκουσμα της αναπηρίας του προκάλεσε το ενδιαφέρον.) Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε η παραμικρή υποδομή σε θέματα αναπηρίας. Παρά την ατυχία  η κυρά Διαμαντούλα πείθει τον άντρα της να κάνουν και άλλο παιδί .

-Διαμαντούλα αν βγει και το άλλο σαν τούτο ;

-Θα σου φτιάξω μια κοριτσάρα που θα την λατρεύεις .

Και ξαναμπήκε η χαρά στο σπίτι τους με το πρώτο κλάμα της μικρής άρχισε να ανθίζει η ελπίδα ξανά. Και ο Τάκης μπορεί να είχε μεγάλα κινητικά προβλήματα αλλά αντιληπτικά ήταν πολύ καλά. Μπήκαν και στο δικό τους σπίτι. Λίγο ταράχτηκαν όταν βγήκαν τα τανκς στις 21 Απριλίου το 67. Από εκείνη την ημέρα εκείνο που θυμάται η κυρά Διαμαντούλα ήταν τον άντρα της να καίει κλαίγοντας  στο μεγάλο καζάνι που έβαζε νερό για την μπουγάδα  όλα του τα βιβλία του μην έρθουν και του κάνουν έλεγχο. Αλλά ήρθε πιο μεγάλο χτύπημα αρχές του εβδομήντα πεθαίνει από καλπάζουσα μορφή καρκίνου ο άντρας της ο Γιώργης. Μένει μόνη με δυο παιδιά και όχι μόνο αυτό την καταγγέλλουν ότι το σπίτι είναι παράνομο, ξανά πίσω σε μια μικρή νοικιασμένη κάμαρη. Η κόρη της ρίχνεται και αυτή στην βιοπάλη των εργοστασίων , από την μια η φτώχεια από την άλλη το στίγμα ότι ήταν κόρη αριστερού δεν μπόρεσε να συνεχίσει τις σπουδές της αν και ήταν πολύ καλή μαθήτρια.  Η κυρά Διαμαντούλα δεν τον βάζει κάτω. Ξαναχτίζει στο ίδιο οικόπεδο ένα νέο  σπίτι με γερά θεμέλια. Πέρασαν πολλά χρόνια αλλά αρχές του 80 είναι έτοιμοι να μπούνε στο καινούργιο σπίτι . Στον πάνω όροφο θα μείνει η κόρη της με τον γαμπρό της. Ένα καλό και άξιο παιδί σαν τον μακαρίτη τον άντρα της.

-Καλά πατέρα όλα τα κακά του κόσμου σε αυτή την γυναίκα έπεσαν; (Είπε ο Χαράλαμπος , χαλάρωσαν τα χέρια του και άφησε τους λογαριασμούς πάνω στο τραπέζι. )

-Και που είσαι ακόμα. Εγώ τους  πρωτογνώρισα στο τέλος της δεκαετίας του 80 όταν δούλευα σε προγράμματα θεραπειών κατ΄ οίκον. Με το ανάπηρο παλληκάρι για να έχει μια δημιουργική ασχολία βρήκαμε με χίλιες δυο πατέντες μια φόρμουλα να φτιάχνει μικρές ιστορίες με εικόνες , μικρά σενάρια. Ωραία ηρωικά χρόνια πάνω στον «υπαρξούλη» να πηγαίνω με την «Άννα Καρένινα» σπίτι τους.

-Τι είπες ;

-Τότε κυκλοφορούσα σε όλη την Αθήνα με ένα μεγάλο μαυροκόκκινο ποδήλατο και το είχα βαφτίσει «υπαρξούλη» και «Αννα Καρένινα» έλεγα την γραφομηχανή μου , με αυτήν κρατούσαμε σημειώσει για να κάνει τις διορθώσεις και τις μελέτες του ο Τάκης.  Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας το πανηγύρι του πόνου συνεχίστηκε .  Ο γαμπρός της αρρωσταίνει αρχές της δεκαετίας του 90.  Ε Χαραλάμπη εκεί βράχος στην εντατική στο Ωνάσειο πίσω από το τζάμι να τον εμψυχώνει ότι όλα θα πάνε καλά.

-Ε δεν γίνονται αυτά τα πράγματα …

-Γίνονται και παραγίνονται και δεν σταματήσαμε μόνο εδώ αρρωσταίνουν με γηριατρικά και ψυχιατρικά προβλήματα και οι δύο μεγάλες αδελφές της . Τις σώσανε μέσα από τις φλόγες οι συγχωριανοί όταν κάηκε όλη ορεινή Κορινθία. Έμεναν στο πατρικό τους σπίτι. Εκεί περνάγανε όλο το καλοκαίρι. Ήταν σωτήριο για τον Τάκη, η βαριά ζέστη της Αθήνας τον επιβάρυνε πολύ . Έβαλε πλάτη  και για την φροντίδα των αδελφών της. Ήταν η πρώτη φορά που την είδα στεναχωρημένη.

-Δεν ξέρω πως θα το βγάλει ο Τάκης το καλοκαίρι στην Αθήνα εκεί στο χωριό άνοιγε το μάτι του , από το μπαλκόνι έβλεπε τον κορινθιακό και δροσιζόταν , όλο και κάποιος πέρναγε να του πει καμιά κουβέντα. (Πρώτη φορά που σκοτείνιασε το βλέμμα της.)

-Την άλλη εβδομάδα που πήγα να τον επισκεφθώ , την βρίσκω χαρούμενη.

-Πέτρο θα βολευτούμε και φέτος στο χωριό.

-Θα μείνετε σε συγγενείς;

-Όχι θα μας δώσουν ένα προκατασκευασμένο με βοήθησε και ο πρόεδρος της κοινότητας.

-Κυρά Διαμαντούλα θα έρθω να σας βρω…. Να δω πως είναι το χωριό σας. Ήταν μέσα Ιουλίου όταν πήγα να τους βρω στην ορεινή Κορινθία , έφθασα Δερβένι και μετά πήρα τα βουνά. Ήταν να σε πιάνει απελπισία όλα καμένα , παντού η μυρωδιά του σκοτωμένου δάσους, συνεργεία με εργάτες έστηναν κορμούς για να εμποδίζουν την καταστροφή με τις επερχόμενες βροχές. Ρωτώντας το ένα και το άλλο συνεργείο έφτασε κοντά στα αποκαΐδια του πατρικού τους. Τι να σου πω Χαράλαμπε κυριολεκτικά κρανίου τόπος και μέσα στην μαυρίλα ένα προκατασκευασμένο άσπρο δίχωρο σπιτάκι. Είχε φτιάξει ένα σύστημα με σεντόνια και σκοινιά και τα γύρισε έτσι που να μην ενοχλεί  τον γιο της ο ήλιος. Αυτός καθόταν πάνω στο αναπηρικό αμαξίδιο και δροσιζόταν αγναντεύοντας την θάλασσα . Πριν πάω να τον χαιρετήσω την ακούω να μου λέει

-Πέτρο έλα να σου δείξω κάτι ( και με γοργό ρυθμό κατευθύνθηκε σε δυο τεράστιους καμένους κορμούς δέντρων , αυτή ήξερε τον τόπο εγώ αμάθητος στα ορεινά κόντεψα να τσακιστώ μέχρι να φθάσω .  Οι μεγάλοι αγριοκαμμένοι κορμοί σαν σκελετοί ανθρώπων που μαρτύρησαν στα χέρια άγριων βασανιστών

-Μεγάλη ζημιά κυρά Διαμαντούλα. (Της είπα αφού βρήκα την ισορροπία μου.)

-Κοίτα ( μου λέει και είχε πάρει το πιο λαμπερό της χαμόγελο , ο νους μου πήγε στο κακό ήταν πάνω από 80 χρονών μπορεί να συνέβαινε κάτι με το μυαλό της. Δεν κατανοούσα γιατί χαμογελούσε) Κοίτα. (Λέει ξανά.)

-Τι να δω;

 -Κοίτα τι όμορφα που είναι τα πανσεδάκια μου!!!

-Και τότε είδα. Στο χώρο ανάμεσα στους δυο καμένους κορμούς είχε φυτέψει πανσεδάκια που χρωμάτιζαν αισιοδοξία την καμένη μαυρίλα.

-Κοίτα τι όμορφα που είναι τα πανσεδάκια μου!!!

Ο Χαράλαμπος με την τελευταία κουβέντα του πατέρα του είχε χαλαρώσει τελείως . Σηκώθηκε βουβός να πάει στο πάνω όροφο στο σπίτι του.

-Ε δεν θα πάρεις τους λογαριασμούς σου ;

-Α ναι ( και με ήρεμες κινήσεις μάζεψε τους φακέλους) Πατέρα αν γίνεται να φυτέψουμε και κανένα  χρυσάνθεμο!!!!

Ο παππούς Πέτρος δεν του είπε τίποτα , έδωσε την τελευταία ανάσα στο πούρο του και το άφησε να σβήσει στο μακρόστενο τασάκι. Του χαμογέλασε κουνώντας το κεφάλι προς τα κάτω και είδε το γιο μέσα από το μικρό σύννεφο καπνού  να φεύγει 

με στέρεα βήματα για τον πάνω όροφο.

*Η ιστορία είναι σχεδόν πραγματική.