Ποιο Πολυτεχνείο;

Άρθρο του Άκη Ντάνου

ΘΥΜΑΜΑΙ το κλάμα της μάνας μου και μιας γειτόνισσας, γυρίζοντας απ το γυμνάσιο. Ήταν Νοέμβρης του 73 και στα αυτιά μου ηχούσε το γοερό κλάμα των δύο γυναικών που μου ψέλλισαν «τα σκότωσαν τα παιδιά». Έπεσα στην αγκαλιά της μάνας και δάκρυσα και εγώ. Όχι δεν υπήρχε κανένας συγγενής μας στα θύματα ή στους συμμετέχοντες εκ των έσω στα γεγονότα, αλλά όλα ήταν «δικά μας» παιδιά.

ΕΙΧΕ προηγηθεί το βράδυ η διακοπή της τηλεφωνικής επικοινωνίας με την Αθήνα που μας προϊδέαζε πως κάτι κακό συμβαίνει. Οι μοναδικές πηγές ενημέρωσης ήταν η Ντόιτσε Βέλλε και το Μπι Μπι Σι κι αυτά στα βραχέα με πολλά παράσιτα, αφού μια καλή κεραία στα βραχέα θα σε ενοχοποιούσε και θα σε «κάρφωνε σαν αντιστασιακό» στα «μάτια» των χουντέων γειτόνων μου.

Ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ που με είχε τρομάξει το 67, μαθητή της 3^ης δημοτικού τότε, ξανάβγαινε σεργιάνι. Τώρα όμως δεν μπορούσα να κρυφτώ πίσω από πατέρα μου, έπρεπε να αντιμετωπίσω ως έφηβος την νέα πραγματικότητα. Η επόμενη μέρα ήταν μαρτυρική στο σχολείο. Επικρατούσε σιωπή, όλοι ήξεραν τι είχε συμβεί το περασμένο βράδυ μα κανείς δεν μιλούσε.

ΚΟΙΤΑΓΑ στα μάτια τους «αριστερούς» καθηγητές κι εκείνοι έκαναν πως δεν καταλάβαιναν. Μας άνοιγαν τις σχολικές τσάντες και έψαχναν για αντιστασιακά φυλλάδια. Πρώτοι και καλύτεροι εκείνοι που αργότερα το έπαιζαν «επαναστάτες» και «αριστεροί». Στα κρυφά στο διάλυμα αλλάξαμε κάποιες κουβέντες μεταξύ μας και μια σπίθα ελπίδας αντικαθρεπτιζόταν στα μάτια μας.

ΕΝΑΣ ένας αναρωτιόμασταν τι είναι όλα αυτά που ακούγονται, κομμουνισμός, σοσιαλισμός, αναρχία, δημοκρατία. Δημοκρατία! τι λέξη κι αυτή, άγνωστη όπως και η Ελευθερία. Μόνο στα βιβλία της ιστορίας τις συναντούσαμε και τώρα έπρεπε να μάθουμε απ αυτές να δημιουργούμε χαρακτήρες και ιδεολογίες. Ο καθένας έλεγε ότι του ερχόταν. Όλα ήταν χρήσιμα γιατί για πρώτη φορά ακούγονταν όλα μαζί και ερχόντουσαν σε αντιπαράθεση μεταξύ τους. Θέση, αντίθεση και τέλος σύνθεση νέων απόψεων.

ΣΗΜΕΡΑ αναρωτιέται κανείς, «ποιο πολυτεχνείο είναι εκείνο που θα μας προτρέψει να μιλήσουμε, να αντιπαρατεθούμε να συνθέσουμε». Το Άσυλό του καταργήθηκε από την «Δημοκρατία» και η «Ελευθερία» των ιδεών μέσα σ` αυτό περιορίστηκε στις φοιτητικές ταυτότητες. Εκεί πια, στο αύλιο χώρο του μια διμοιρία ματατζήδων, πολιτικών απογόνων των χωροφυλάκων που δολοφονούσαν τους εγκλείστους φοιτητές, εγγυάται για μια ακόμα φορά την «πολιτικήν ομαλότητα».