Εικόνες της κρίσης 3 Δυο χακί μανίκια έξω από τον κάδο

Η απέναντι όχθη Του Βασίλη Καπετάνιου

-Μα είσαι με τα καλά σου τι πας να κάνεις ; ( Μια από τις σπάνιες φορές που η γυναίκα του Γιώργου ύψωνε τόσο έντονα την φωνή της. )

-Θα τα πετάξω στα σκουπίδια.

-Μα αυτή η στολή είναι όλη σου η ζωή.

-Καλύτερα να την φορά ένας λαθρομετανάστης και να μαζεύει ελιές. Έδωσα την ζωή μου για την πατρίδα, τον λαό και την δημοκρατία αλλά ετούτοι που κυβερνούν τα έχουν ξεπουλήσει όλα. ( Από την τηλεόραση ακούγονταν οι όροι για την νέα δανειακή σύμβαση που έπρεπε να υπογράψει η Ελλάδα.)

Ο Γιώργος με βιαστικά θυμωμένα βήματα κατέβηκε από την πολυκατοικία στην οποία  πρόσφατα είχε μετακομίσει. Ο βηματισμός ενός ανθρώπου αν τον προσέξει κάποιος συνήθως αντανακλά στον ψυχισμό του. Η εναλλαγή των ποδιών του Γιώργου φανέρωνε μια θυμωμένη απόφαση. Το διαμέρισμα του ήταν σε ένα συγκρότημα πολυκατοικιών που σχημάτιζαν μέχρι πριν λίγες μέρες ένα ασφυκτικό πι  σε ένα από τα τελευταία παραδοσιακά  σπίτια του Άργους με την εσωτερική αυλή και την κληματαριά,. Κατεδαφίστηκε μέσα σε μια μέρα και τώρα έχασκε μπροστά από το συγκρότημα πολυκατοικιών ένας προσωρινά χωμάτινος ακάλυπτος χώρος που σύντομα θα γέμιζε μπετόν. Την είσοδο του ακάλυπτου οικοπέδου έφραζαν μια σειρά από μεταλλικούς κάδους σκουπιδιών. Μπροστά από τον μεσαίο κάδο ο Γιώργος βιαστικά πέταξε κομμάτια ρούχα μέσα. Το τελευταίο κομμάτι ήταν  ένα χακί σακάκι. Τα μανίκια κατά ένα παράξενο τρόπο πιάστηκαν στην άκρη του κάδου, σαν χέρια ανθρώπου που έχουν γαντζωθεί κάπου για να αποφύγουν την πτώση. Ο Γιώργος απομακρύνθηκε με το ίδιο αποφασιστικό βήμα.

Ο Τάκης είχε ξεκινήσει την απογευματινή του «υπηρεσία». Με το παπάκι του μετέφερε τις κόρες από το σπίτι στα φροντιστήρια και τούμπαλιν . Αναβόσβησε τα φώτα και κόρναρε συνθηματικά στον παιδικό του φίλο τον Γιάννη τον κοσμηματοπώλη. Τέτοια ώρα μάζευε τα πράγματα από την βιτρίνα του καταστήματος. Ανταλλάσοντας ματιές συνεννοήθηκαν,  τα λέμε σε λίγο. Με ένα βιαστικό φιλί η κόρη του η Ιωάννα τον χαιρέτησε και μπήκε από την κεντρική πόρτα του φροντιστηρίου για το μάθημα της. Ο Τάκης ξαφνιάστηκε όταν είδε τον κενό χώρο στην θέση του παραδοσιακού  σπιτιού που αντίκριζε μέχρι πριν δυο μέρες. Χρόνια επιδέξιος κυνηγός με ασκημένες τις αισθήσεις είδε τα δυο κρεμασμένα χακί μανίκια.

Ο Γιώργος στο μπαλκόνι του σπιτιού του με τα κιάλια του παρατηρούσε προς την «πύλη» των κάδων . Η γυναίκα του βουβός προστάτης του φόρεσε μια μάλλινη ζακέτα ήταν έντονη η ψύχρα, του άφησε μια κούπα καφέ στο πρεβάζι του παραθυριού. Ο Γιώργος για μια στιγμή κατέβασε τα κιάλια πήρε μια μεγάλη ρουφηξιά καφέ, έδωσε μια ανάσα στο τσιγάρο του, τα μάτια του πιο κόκκινα από την άφτρα του τσιγάρου.

Ο Τάκης κοντά στο μεσαίο κάδο κοιτούσε τα κρεμασμένα χακί μανίκια. Μεγαλωμένος στο εμπορικό του πατέρα του κατάλαβε αμέσως ότι ήταν καλής ποιότητας ύφασμα κάποιας επίσημης στρατιωτικής στολής. Τράβηξε τα δυο μανίκια πολύ προσεχτικά, όπως τραβάμε ένα άνθρωπο που έπεσε απρόσμενα σε ένα κρυφό πηγάδι. Ξαφνιάστηκε όταν είδε στην πάνω δεξιά τσέπη όλα τα διακριτικά της πορείας ενός ανώτατου αξιωματικού του ελληνικού στρατού. Βουβός και ακίνητος κοιτούσε μια τα διακριτικά παράσημα μιας πορείας και την άλλη τον κάδο. Με το ένστικτο του έμπειρου κυνηγού είχε την αίσθηση ότι κάποιος τον παρακολουθούσε μέσα στο μισοσκόταδο. Σήκωσε τα μάτια του διερευνητικά  στο συγκρότημα των πολυκατοικιών . Δεν είδε τίποτα. Κρατώντας το σακάκι σαν άνθρωπο χωρίς αισθήσεις το ακούμπησε πάνω στην σέλα, στο παπάκι του , τα μανίκια κρέμονταν  ασώματα  στα πλαϊνά. Άνοιξε την μαύρη μπαγκαζιέρα και από την μικρή εργαλειοθήκη πήρε ένα κοπίδι . Με κινήσεις επιδέξιου πλαστικού χειρούργου αφαίρεσε τα διακριτικά –παράσημα από την στολή. Πέταξε το σακάκι στον κάδο. Έβαλε μπροστά το μηχανάκι του, οδηγούσε με το ένα χέρι , στο άλλο κρατούσε μέσα στην παλάμη του  σαν λαβωμένο σπουργιτάκι το κομμάτι ύφασμα  που αφαίρεσε. Πήγαινε προς το κοσμηματοπωλείο του Γιάννη. Από την άλλη πλευρά του δρόμου με ορθοπεταλιές ερχόταν ο Χαλίμ ο πακιστανός. Βγήκε βραδινή ποδηλατάδα για την αναζήτηση τροφής και θησαυρών στους κάδους της πόλης.

Ο Γιώργος έσβησε το τσιγάρο του μέσα στην γλάστρα, έδωσε μια ανάσα στο τσιγάρο του, φορώντας την μάλλινη ζακέτα τις παντόφλες και τα κιάλια κρεμασμένα στο λαιμό ξαναβγήκε έξω. Η γυναίκα του βγήκε στο μπαλκόνι και κοιτούσε στον ακάλυπτο χώρο του οικοπέδου.

Ο Τάκης πέρασε την πόρτα του κοσμηματοπωλείου. Ο Γιάννης τον περίμενε.

-Καλώς τον και ας άργησε.

-Γιάννη θέλω μια χάρη.

-Ότι θες .

-Θέλω ένα μαύρο μακρόστενο κουτί από αυτά που βάζεις μέσα κοσμήματα. Να κοίτα ( Και του δείχνει τα διακριτικά -παράσημα για να προλάβει τις απορίες του φίλου του.) Τα βρήκα στα σκουπίδια, για αυτό άργησα να έρθω. Κάποιος ανώτατος αξιωματικός απογοητεύθηκε από όσα συμβαίνουν και πέταξε στα σκουπίδια την τιμή και την ζωή του. ( Στην άδεια από χρυσαφικά τζαμαρία του κοσμηματοπωλείου φάνηκε το πρόσωπο του Γιώργου, τα μάτια του κατακόκκινα.) Δεν άντεξα να τα δω στα σκουπίδια αυτά.

-Άλλο ένα σημάδι του ξεπεσμού μας, μια αυτοκτονία στα σκουπίδια ( Του είπε συγκινημένος ο Γιάννης.)

 Από ένα συρτάρι έβγαλε ένα μακρόστενο μαύρο βελούδινο κουτί πολυτελείας από μέσα έβγαλε ένα χρυσό βραχιόλι. Άφησε το ανοικτό κουτί πάνω στον πάγκο  ταίριαζε απόλυτα στο μέγεθος. Καθώς ο Τάκης άφηνε απαλά τα παράσημα και τα διακριτικά μέσα στο κουτί , παρατήρησε ένα τρόμο στο χέρι του. Προφανώς από την ώρα που κράταγε  την παλάμη του σε αυτή την θέση  Αλλά το μυαλό ακολουθεί τα δικά του νευρωνικά μονοπάτια μνήμης.  Θυμήθηκε τον συχωρεμένο πάπα Δημήτρη   στην παναγιά την Πορτοκαλούσα με τον Γιάννη όταν ήταν μικρά παιδιά ντύνονταν παπαδάκια και τον βοηθούσαν. Με τρέμουλο στα χέρια και  έντονο θρήνο στα μάτια άπλωνε τον πάνινο Χριστό μέσα στα λουλούδια του Επιταφίου. Το τρέμουλο στο χέρι σταμάτησε όταν έκλεισε το μαύρο βελούδινο κουτί. Τα βουρκωμένα μάτια διασταυρώθηκαν με τα κατακόκκινα μάτια του Γιώργου έξω από την τζαμαρία , τα κιάλια περασμένα στο λαιμό του.

Πήρε το κουτί με τα δύο χέρια , σαν να κρατούσε κάτι πολύ βαρύ και πολύτιμο . Ο Γιάννης του άνοιξε την πόρτα και παρακολουθούσε από το πλατύσκαλο την εξέλιξη της σκηνής.

Ο δρόμος έρημος, οι δυο άντρες κοιτάζονταν στα μάτια με μια βαθιά επικοινωνία, τα λόγια περίσσευαν. Ο Γιώργος ήξερε ο Τάκης ένοιωθε τι είχε συμβεί και ο Γιάννης ήταν σιωπηλός μάρτυρας.

-Δεν είναι όλα χαμένα!!! ( Είπε στον μεσήλικα άντρα ο Τάκης και του παρέδωσε με τα δυο χέρια το πολύτιμο κουτί. Βουβοί κοιτούσαν ο ένας τον άλλο. Η ατμόσφαιρα ήταν έντονα συναισθηματικά φορτισμένη, δάκρυα κυλούσαν στο αυλακωμένο πρόσωπο του Γιώργου . Η φωνή της Ιωάννας από την ανοιχτή πόρτα του φροντιστηρίου λειτούργησε σαν από μηχανής . )

-Μπαμπακούλι κρυώνω έλα γρήγορα να με πας σπίτι.

Ο Τάκης βιαστικά ανέβηκε στο μηχανάκι του. Γύρισε απότομα να φύγει προς το παιδί του. Καθώς έστριβε βιαστικά παραλίγο να συγκρουστεί με τον πακιστανό. Ο Χαλίμ τον απέφυγε με ένα επιδέξιο χειρισμό,  τους χαμογέλασε χαρούμενος, ήταν η τυχερή του μέρα σήμερα. Φορούσε το χακί λαβωμένο σακάκι και το παντελόνι κρεμόταν ανάποδα σαν  καθισμένος μισός επιβάτης στο τιμόνι του ποδηλάτου…..

*Η ιστορία είναι σχεδόν φανταστική αλλά ο Τάκης από την Τρίπολη πραγματικά με σεβασμό και ευλάβεια αφαίρεσε τα διακριτικά  παράσημα από στολή ανώτατου αξιωματικού που βρήκε στα σκουπίδια, όταν είδε δυο χακί μανίκια έξω από την κάδο. Ευτυχώς δεν είναι όλα χαμένα!!!