Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο

Η απέναντι όχθη του Βασίλη Καπετάνιου

Ντρααάν ο ήχος της πένας που διαπερνά τις χορδές μπουζουκιού σημαίνοντας τέλος ή αρχή μια παράστασης, ήταν το ηχητικό μήνυμα ότι ο παππούς είχε ηλεκτρονικό μήνυμα στο κινητό του από τον συνονόματο εγγονό του. Καθόταν στο τζάκι, διάβαζε το τελευταίο βιβλίο του Γιάλομ «Το πρόβλημα Σπινόζα» , δώρο τρυφεράδα όπως έλεγε από την γυναίκα του την Μαρία. Είχε ανάψει ένα μικρό φωτιστικό και είχε αφοσιωθεί στην ανάγνωση, η βουβή αναμμένη τηλεόρασης σκόρπιζε με εναλλασσόμενες εικόνες το σκοτάδι του καθιστικού. Στην άκρη στο τζάκι ένας αχνιστός σκέτος ελληνικός καφές με έξι σταγόνες κονιάκ για καρδιοπροστασία του κρατούσε παρέα. Κοίταξε το ρολόι περασμένα μεσάνυχτα, η καρδιά του ανησύχησε αλλά η σκέψη την ηρέμησε ,ήταν αρκετές οι ώρες διαφορά ώρας μεταξύ Αγγλίας και Ελλάδας, εκεί θα ήταν περίπου δέκα το βράδυ, Σηκώθηκε να πάρει το κινητό αλλά παραπάτησε λίγο και έκανε θόρυβο καθώς έσπρωξε το μικρό τραπεζάκι, έπεσε κάτω ένας δίσκος κάποιας κινηματογραφικής ταινίας .Πήρε το κινητό του και διάβασε.

-Παππού ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έχασε την μάχη με την ζωή , σκοτώθηκε σε γύρισμα στην Δραπετσώνα, τώρα ταξιδεύει για την «άλλή θάλασσα» .

Ο παππούς έμεινε ακίνητος και κοιτούσε το κινητό .

-Τι έπαθες χριστιανέ μου και στέκεσαι σαν άγαλμα, είπα ότι σκοτώθηκες με τον θόρυβο που άκουσα (Ο παππούς παρέμεινε βουβός ένα παράξενο χαμόγελο άρχισε να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του και το βλέμμα του, ταξιδιώτης που επέστρεφε σε αγαπημένο τόπο. Το μάτι της γιαγιάς στην σιωπηλή τηλεόραση είδε το έκτατο δελτίο ειδήσεων «έχασε την μάχη με την ζωή ο μεγάλος έλληνας σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος ) Αυτό μας έλειπε βραδιάτικα ( Μονολόγησε η γιαγιά, ήξερε την μεγάλη αγάπη του παππού για τις εικόνες του Θόδωρου και τις ατέλειωτες μάχες με όλους αυτούς που ασκούσαν κριτική στο έργο του χωρίς να έχουν δει ούτε μια ταινία! Ο παππούς πήγε στην πόρτα και ξεκλείδωσε)Που πας χριστιανέ μου βραδιάτικα με τόση παγωνιά;

-Στην υπόγα, ( εκεί ήταν οι συλλογές τους, βιβλία ταινίες μουσικές, το κάστρο παππού και εγγονού, εκεί και ο υπολογιστής του παππού).

-Στάσου ένα λεπτό ( και του πέρασε γρήγορα στις πλάτες ένα μαύρο παλτό). Παιγνίδια που παίζει η ζωή. (Μονολόγησε η γιαγιά. Χθες είχαν καυγαδίσει δια «ασήμαντον αφορμή», δεν άκουγε το κινητό της ο παππούς ανησύχησε και της θύμωσε γιατί δεν την βρήκε.Και ο έφηβος γέροντας δεν είχε χάσει ποτέ την τεχνική του βουβού θυμού. Άπλωσε το πανί προβολής και όταν γύρισε η γιαγιά σπίτι άρχισε να βλέπει την ταινία «Μια αιωνιότητα μία μέρα» έχοντας απλωθεί με τέτοιο τρόπο στον καναπέ που δεν χωρούσε άλλον και δεν της μιλούσε.Η γιαγιά τον ήξερε τόσα χρόνια , για κάτι είχε θυμώσει και το κατάλαβε όταν είδε στο κινητό της τις 23 αναπάντητες κλήσεις. Κατά βάθος το χάρηκε που την νοιαζόταν με τέτοιο πάθος ακόμα.

-Θα μου πεις χριστιανέ μου τι έπαθες και μούτρωσες τόσο πολύ;

-Να δεις μια φορά αυτή την ταινία αλλά μόνη σου, για να με καταλάβεις!!

-Τι να σε καταλάβω; ( Απάντηση δεν πήρε.)

Ο παππούς κατέβηκε στην υπόγα άνοιξε τον υπολογιστή συνδέθηκε στο διαδίκτυο και απαντούσε με ηλεκτρονικό μήνυμα στον εγγονό του. Προτιμούσαν μεταξύ τους την ηλεκτρονική αλληλογραφία από την τηλεφωνική επικοινωνία. Όπως έλεγε ο παππούς το γραπτό πάντα έχει μια συν – κίνηση μέσα του.

-Πετράν ο Αγγελόπουλος έφυγε μαχόμενος στο μετερίζι του, περήφανος,έλληνας παγκόσμιος. Όταν έλαβα το μήνυμα σου στην αρχή ανησύχησα αλλά όταν το διάβασα κοκάλωσα. Παράξενα παιγνίδια στήνουν οι συμπτώσεις , χθες ήμουν θυμωμένος με την γιαγιά σου και για να σβήσω τον θυμό μου είδα την ταινία του«Μια αιωνιότητα μια ημέρα». Μετά το μυαλό μου κατέβασε δυο εικόνες που σχετίζονται με τις ταινίες του και δεν σου της έχω πει μέχρι τώρα.

-Μα γιατί δεν κάθονται;

Ήταν φθινόπωρο πριν πολλά χρόνια την Αθήνα, ο κινηματογράφος «Όπερα»έκανε αφιέρωμα σε όλες τις ταινίες που είχε κάνει μέχρι τότε ο Θόδωρος. Εκείνες τις ημέρες ήταν και η αδελφή μου, η θεία σου στην Αθήνα και έπρεπε να γυρίσει στο Άργος. Τα οικονομικά μας εκείνη την εποχή ήταν παραπάνω από δύσκολα. Ο πιο οικονομικός τρόπος για να φθάσουμε στον Κηφισό στα ΚΤΕΛ ήταν να πάρουμε τρία διαδοχικά λεωφορεία. Στην στάση μάθαμε ότι είχαν στάση εργασίας οι οδηγοί για τέσσερις ώρες, η θεία σου θα έχανε το ΚΤΕΛ. Από μηχανής κίτρινος θεός ένα ταξί μας έδωσε την λύση. Μάλιστα κερδίσαμε και σημαντικό χρόνο, πρόλαβε το προτελευταίο δρομολόγιο. Εγώ είχα αρκετό χρόνο να γυρίσω στο κέντρο για τον κινηματογράφο. Ξαφνικά κατάλαβα ότι ο κερδισμένος χρόνος ήταν χαμένο χρήμα. Λεωφορεία δεν υπήρχαν , χρήματα για άλλο ταξί και εισιτήριο στον κινηματογράφο δεν έβγαιναν. Τον «Μεγαλέξανδρο» την ταινία δεν υπήρχε περίπτωση να την χάσω, ποιος ξέρει μετά από πόσα χρόνια θα τον έπαιζαν. Τότε δεν υπήρχαν ούτε dvd ούτε ιντερνέτ. Ευτυχώς το μυαλό μου πήρε στροφές , ο κερδισμένος χρόνος μπορούσε να γίνει ξανά χρήμα , μετά πόδια από τον Κηφισό έφτασα στην Ακαδημίας! Ένα γκρίζο σύννεφο που με παρατηρούσε από τα ΚΤΕΛ άρχισε να σταγονίζει όταν πέρασα από την Πανεπιστημίου στην Ακαδημίας.Μπήκα στην αίθουσα όταν άρχισαν να σβήνουν τα φώτα , βρήκα μια θέση στην άκρη στην μεσαία σειρά. Ένα πράγμα που με ενοχλεί στον κινηματογράφο είναι όταν κάθονται άλλοι πιο ψηλοί μπροστά και πρέπει να κάνω δεξιά και αριστερά για να δω όλο το πλάνο , πόσο μάλλον όταν ήταν για αυτήν την ταινία. Ήμουν άτυχος ένας ψηλός , ντερέκι ήρθε και κάθισε μπροστά μου. Πριν τελειώσουν οι τίτλοι θείο δώρο εγκατέλειψε την θέση του. Με απλωμένα τα πόδια και τέλειο οπτικό πεδίο βυθίστηκα στην ταινία, μια εικονολογική ποιητική ζεύξη μαρξισμού και ψυχανάλυσης. Μετά από λίγο άλλος ένα ψηλέας ήρθε να κάτσει μπροστά μου αλλά μετά από ένα λεπτό πάλι έφυγε. Να μην στα πολυλογώ άλλοι δυο προσπάθησαν να κάτσουν μπροστά μου αλλά έφυγαν. Μέσα μου πέρασε μια σκέψη, αφού δεν τους αρέσει ο κινηματογράφος του Αγγελόπουλου τι θέλουν και ενοχλούν τον κόσμο;

Έπαιξαν την ταινία χωρίς διάλειμμα, πολύ καλή ιδέα έμεινα σχεδόν τελευταίος. Μάζεψα τα κουρασμένα πόδια μου όπως ήταν απλωμένα στο πλάι και τότε κατάλαβα γιατί κανένας δεν μου εμπόδισε την θέα να απολαύσω την ταινία. Ο συσσωρευμένος ιδρώτας από τον Κηφισό μέχρι την Ακαδημίας στις κάλτσες μου είχε τόσο έντονη μυρωδιά που δεν επέτρεπε σε κανένα να κάτσει μπροστά στα απλωμένα πόδια μου!!!

-Στο νοσοκομείο

Μετά από πολλά χρόνια πάλι φθινόπωρο ο πατέρας μου ο Νίκος έπαθε ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο, Τι σοβαρό, κανονικό εισιτήριο πήρε για τον Αχέροντα αλλά ο βαρκάρης δεν τον δέχτηκε. Το πρώτο βράδυ ήταν το πιο δύσκολο δεν ξέραμε αν θα ζήσει ή όχι. Είπα στα αδέλφια ότι θα κάτσω μαζί του εκείνο βράδυ. Για να περάσει η νύχτα πήρα μαζί μου ένα βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά « Το αίνιγμα του κακού» και δυο ταινίες του Θόδωρου «Τον Θίασο» και τους «Κυνηγούς». Αυτή την φορά από άποψη τεχνολογίας ήμουνα τυχερός, είχαν βγει και πρώτες φορητές συσκευές που έπαιζαν dvd . Ήταν ξύπνιος και χάρηκε όταν με είδε ήταν μαζί με την μάνα μου.

-Να τον σκεπάζεις το βράδυ μην αρπάξει κανένα κρύο. (μου είπε η μάνα μου φεύγοντας) Δεν κατάλαβα γιατί το είπε αυτό.

-Τι κουβαλάς μαζί σου; ( Με ρώτησε ο προπάππος σου )

-Ένα βιβλίο και δυο ταινίες ( Και έβγαλα να του τα δείξω, το βιβλίο δεν το πήρε ήταν μαύρο το εξώφυλλο με άσπρα και κόκκινα γράμματα και στην κατάσταση που ήταν φαίνεται ότι τα χρώματα και ο τίτλος τον απώθησαν. Ήταν γυρισμένος στο πλάι και πήρε τους ψηφιακούς δίσκους να τους δει. Κοίταξε για ώρα τα εξώφυλλα .Εν τω μεταξύ βρήκα και πρίζα για να βάλω τα πολύπριζο που είχα μαζί μου.

-Τίποτα αντάρτικες πολιτικοκουμουνιστικές θα είναι τούτες οι ταινίες (μου είπε και το βλέμμα του έδειχνε ότι πια είχε συμφιλιωθεί με την ιδέα των διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων μας) .

-Ναι πολιτικές ταινίες είναι από τις καλύτερες !

Μείναμε βουβοί, άρχισε να νυστάζει , μέσα από την άσπρη φανέλα του έβγαιναν ένα σωρό καλώδιο που έδιναν μετρήσεις σε κάποια μηχανήματα , μια κάμερα παρακολούθησης ήταν πάνω από το κρεβάτι του, συνδεδεμένη με τα δωμάτια των γιατρών και νοσηλευτών. Ήταν πολύ καλά οργανωμένη η κλινική τότε και τον έσωσε. Αποκλειστικές νοσοκόμες και συγγενείς ασθενών απλώνονταν σε δυο καρέκλες για να ψευτοκοιμηθούν. Ένα αεράκι μου χάιδεψε το πρόσωπο ένα παράθυρο ήταν ανοιχτό για να δροσίζεται ο χώρος για αυτό μου είπε η μάνα μου να προσέξω να μην κρυώσει. Απλώθηκα και εγώ σε δυο καρέκλες και ξεκίνησα να βλέπω τον «Θίασο» Είδα ξανά αυτές τις ταινίες μετά από πολλά χρόνια, είχα αλλάξει και εγώ, τις έβλεπα με άλλα μάτια. Είχα παιδιά πια,είχε αλλάξει η όραση μου και η προοπτική μου. Είδά μέσα στις εικόνες την τραγική μοίρα του ανθρώπου απέναντι στο χρόνο και την ιστορία. Όταν εμείς θα είμαστε στο «δεν» του θανάτου ο χρόνος και η ιστορία θα συνεχίσουν να κυλάνε με αργά η γρήγορα πλάνα χωρίς εμάς. Τώρα τα μεγάλα πλάνα της ταινίας είχαν έναν έντονο «σιωπηλό» σπαραχτικό εσωτερικό θόρυβο. Πριν συνεχίσω με τους «Κυνηγούς» ήρθε πάλι το αεράκι να μου θυμίσει το ανοιχτό παράθυρο, ο πατέρας ανάσαινε βαριά και ήταν ξεσκέπαστος. Του έβαλα την κουβέρτα και ξεκίνησα να βλέπω τους «Κυνηγούς». Σε ένα μεγάλο σχεδόν κυκλικό πλάνο είδα με άλλο μάτι τις εικόνες του Θόδωρου. Μια επαναλαμβανόμενη σπείρα, ένα ελατήριο για την μεγάλη Προσωπική Εν- Αγωνία έκρηξη του καθενός. Στην αρχή της ατέλειωτης σπείρας μας περιμένει ένας άντρας και γίνεται πατέρας, στην έξοδο όταν είναι να φύγει για την «άλλη θάλασσα» του κρατάμε εμείς την πόρτα και αφήνουμε τρέμοντας τα δακτυλικά μας αποτυπώματα για να τα βρει ο επόμενος, ο γιος, ο δικός μας. Είπα στον προπάππο σου ότι θα δω δυο πολιτικές ταινίες έκανα λάθος ήταν και είναι βαθιά υπαρξιακές. Σου στέλνω και ένα στιγμιότυπο που βρήκα στο δίκτυο .Ο Θανάσης Βέγγος , στην ταινία «Το βλέμμα του Οδυσσέα» είναι ταξιτζής, έξω σε ένα χιονισμένο τοπίο, με δραματικό τρόπο κραυγάζει.

-Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα να πεθάνει γρήγορα . Γιατί η αγωνία κρατά πολύ και κάνει πολύ θόρυβο.

Όταν ανέβηκε απάνω ο παππούς τον περίμενε μια έκπλήξη. Η γιαγιά Μαρία έχοντας πιάσει όλον τον καναπέ έβλεπε την ταινία «Μια αιωνιότητα μια μέρα»

-Πάρε τα πόδια σου να κάτσω και εγώ ( η γιαγιά κούνησε αρνητικά το κεφάλι της χτύπησε με τον δείχτη τον κρόταφο της τον έκανε να θυμηθεί ότι της είχε πει να την δει μόνη) Καλά αγάπη μου, πάω μέσα ( και σαν μικρό παιδί που θέλει να σου πει ότι δεν το νοιάζει η τιμωρία που του βάζεις βγάζει ένα βιβλίο από το παλτό και χτυπάει με τον δείχτη το εξώφυλλο, ήταν το σενάριο από «Το βλέμμα του Οδυσσέα . Το έφερε από το υπόγειο. Δεν πρόλαβε να μπει στην κρεβατοκάμαρα και ακούστηκε η θυμωμένη φωνή της γιαγιά μαζί με ένα πνιχτό γέλιο) .

-Να το κρεμάσεις το παλτό ….αγάπη μου…