ΠΑΣΟΚ: Βουλιάζουμε, που βουλιάζουμε, δεν αλλάζουμε!

Άρθρο του Τόλη Κοΐνη, μέλους ΝΕ ΠΑΣΟΚ Αργολίδας

Μετά από μεγάλο διάστημα σιωπής, αποφάσισα να ξαναπιάσω το … πληκτρολόγιο του υπολογιστή και να τοποθετηθώ ενυπόγραφα για τα συμβαίνοντα στην πολιτική ζωή του τόπου. Έχω επτά μήνες να ενημερώσω το προσωπικό μου ιστολόγιο: nafpliaka-xronika.blogspot.com και περίπου ενάμιση χρόνο να δημοσιεύσω ό,τιδήποτε  στις τοπικές εφημερίδες.

Η αδυναμία μου να εκφράσω άποψη, πήγαζε από τη θολή οικονομική προοπτική της χώρας.  Δεν υπήρχε η οικονομική πρόταση που θα άλλαζε την Ελλάδα, θα την απάλλασσε από τον βραχνά του χρέους, θα εξασφάλιζε ποιότητα ζωής για το λαό και θα έδινε αναπτυξιακή προοπτική.

 Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, και όλες οι επιμέρους ομάδες της ,είχαν προσδεθεί στη λογική του ευρωπαϊκού μονόδρομου. Όλες οι λύσεις θα έπρεπε να αναζητηθούν σε συνεννόηση με τους εταίρους μας. Οι εταίροι όμως δεν ικανοποίησαν τις προσδοκίες των εραστών του ευρωμονόδρομου. Αφού επέτρεψαν τον ασύστολο δανεισμό και τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας – με τη συμπαιγνία των κυβερνήσεων Καραμανλή – στη συνέχεια αντί να επιδείξουν την περιβόητη κοινοτική αλληλεγγύη, μας έστειλαν δέσμιους στο ΔΝΤ.

Η πολιτική αυτή είναι η γενεσιουργός αιτία όλων των σφαλμάτων που διεπράχθησαν. Δε θα ανατρέξω στις υποθήκες του Ανδρέα Παπανδρέου για να δικαιολογήσω τον ισχυρισμό μου. Θα αρκεσθώ στην απλή λογική. Μετά τη νίκη της Δύσης στον ψυχρό πόλεμο και την παγκοσμιοποίηση που επιβλήθηκε, το ευρωπαϊκό χρήμα επενδύθηκε στις υπό ανάπτυξη χώρες με μεροκάματα πείνας. Οι κατ΄ ευφημισμόν «Λαϊκές Δημοκρατίες» της Κίνας και του Βιετνάμ προσέφεραν φτηνά εργατικά χέρια αντί πινακίου φακής συνεπικουρούμενες από τις «κεντροαριστερές κυβερνήσεις» της Ινδίας και της Βραζιλίας.  Η Ευρώπη έπαψε να είναι παραγωγός και έμεινε ως καταναλώτρια. Οι διεθνείς τοκογλύφοι αλλού επένδυαν και αλλού δάνειζαν. Γνώριζαν ότι κάποια στιγμή ο δανεισμός θα οδηγούσε στη χρεοκοπία. Το πρώτο θύμα ήταν η Ελλάδα. Σωστά ο Γιώργος Παπανδρέου τους φώναζε ότι το πρόβλημα της χρεωκοπίας  δεν είναι μόνο Ελληνικό, αλλά πανευρωπαϊκό. Σωστά έλεγε πως έφταιγε η Δεξιά νεοφιλελεύθερη πολιτική των Ευρωπαϊκών Κυβερνήσεων.

Ήταν σωστή η διαπίστωση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, αλλά δε συνοδευόταν από τη λύση. Ζητούσε χρηματοδότηση του χρέους από τα περίφημα Ευρωοομόλογα. Με αυτόν τον τρόπο απλώς θα εξασφάλιζαν οι δανειστές μας τα χρωστούμενα. Απλώς θα παίρναμε μια παράταση, πριν την χρεωκοπία. Παρόμοια με την παράταση που πήραμε με το Μνημόνιο.

Από την άλλη πλευρά, η Ν.Δ. με το Ζάππειο 1 και Ζάππειο 2 μας πρότεινε ως λύση την επανάληψη της οικονομικής πολιτικής του Καραμανλή. Εάν με την πολιτική του Παπανδρέου πήραμε μια αναβολή της χρεωκοπίας, με την πολιτική του Σαμαρά θα είχαμε χρεοκοπήσει μέσα σε ένα μήνα, σύμφωνα με τη διαπίστωση του Στέφανου Μάνου.

Η Αριστερά ζητούσε να ρίξουμε ένα «πατριωτικό φέσι» στους δανειστές μας. Αντί να μας χρεοκοπήσουν, να χρεοκοπήσουμε  μόνοι μας. Μετά ως δια μαγείας θα είχαμε ανάπτυξη. Πράγματι υπάρχει το προηγούμενο της Αργεντινής και της Ισλανδίας, όπου αυτή η πολιτική έφερε θετικά αποτελέσματα. Υπάρχει όμως και το παράδειγμα της Ουγγαρίας όπου το «διώξιμο» του ΔΝΤ οδήγησε τη χώρα στο αδιέξοδο.

Το πρώτο Μνημόνιο μετά από ένα χρόνο εφαρμογής αποδείχθηκε ατελέσφορο. Αυτό δημιουργούσε ένα πρόβλημα αξιοπιστίας σε όσους είχαν ευθύνη για το σχεδιασμό και την εφαρμογή του. Αποδείχθηκε έμπρακτα ότι η τρόϊκα δεν μπορούσε να αποτρέψει την πορεία προς τη χρεοκοπία. Οι συνταγές της συνεχούς λιτότητας και φορολογικής αφαίμαξης έφεραν το λαό σε απόγνωση. Το πρώτο θύμα της πολιτικής αυτής ήταν η Εθνική Οικονομία, βούλιαξε στην ύφεση. Το δεύτερο θύμα ήταν το ΠΑΣΟΚ. Μπορεί να έχει 153 βουλευτές, αλλά η απήχησή του μπορεί να είναι και κάτω από 15,3%.

Όταν λέμε σήμερα ΠΑΣΟΚ, δεν εννοούμε τη λαϊκή οργανωμένη βάση, την οποία την έχουν πετάξει έξω από οποιαδήποτε διαδικασία. ΠΑΣΟΚ δυστυχώς είναι πλέον μόνο ο θίασος (Υπουργών+ Φλωρίδη!) που περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι, αλλά δεν τολμάει να εμφανιστεί δημόσια ούτε σε εσωκομματικές διαδικασίες.

Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου κατάλαβε – και άργησε πολύ – το πολιτικό αδιέξοδο, τότε ζήτησε έγκριση της πολιτικής με δημοψήφισμα. Το δημοψήφισμα θα έφερνε όλους ενώπιον των ιστορικών τους ευθυνών. Θα ήταν μια ξεκάθαρη δημοκρατική λύση. Το πιθανότερο αποτέλεσμα θα ήταν η καταδίκη της μνημονιακής πολιτικής και η αλλαγή στάσης απέναντι στην Ε.Ε.

Μπροστά στον φόβο να μιλήσει ο λαός, συνασπίστηκαν όλες οι δυνάμεις οι υπεύθυνες για την χρεωκοπία. Δεν αντέδρασαν για τα σκληρά, εξοντωτικά, αντιλαϊκά μέτρα, αλλά στάθηκαν εναντίον της λαϊκής βούλησης. Μπροστάρηδες σε αυτή την επίθεση ήταν διάφοροι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ – γνωστοί για τις σχέσεις τους με το εκδοτικό και οικονομικό κατεστημένο. Απαιτούσαν «πολιτική λύση», χωρίς να διευκρινίζουν τι πράγμα ακριβώς ζητούν. Η μόνη δημοκρατική λύση θα ήταν η «προκήρυξη δημοψηφίσματος και εκλογών ταυτόχρονα». Δυστυχώς, θεωρήθηκε «πολιτική λύση» η υπουργοποίηση του Άδωνη Γεωργιάδη και του Ροντούλη… αλλά όχι αρκετή. Για να ολοκληρωθεί πολιτική λύση επέβαλαν και την αλλαγή Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ.

Η λύση της «Κυβέρνησης Παπαδήμου» έχει φέρει σε πλήρη ανυποληψία το ΠΑΣΟΚ. Η ενδεχόμενη λήψη και άλλων περιοριστικών μέτρων μπορεί να έχει τεράστιες συνέπειες. Όλα δείχνουν ότι η πολιτική ασκείται ερήμην του λαού, για να καταπραϋνθούν οι αγορές και η κυρία Μέρκελ. Αυτή η εικόνα δεν ευχαριστεί κανένα, δεν εμπνέει κανένα και οδηγεί ένα μεγάλο μέρος της δημοκρατικής παράταξης να τεθεί υπό άλλους πολιτικούς φορείς.

Η ανάδειξη νέου Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία σημαντικών αλλαγών. Ουσιαστικά θα γίνει πάλη μεταξύ τριών ρευμάτων: α) Των «μεταρρυθμιστών» Λοβέρδου, Διαμαντοπούλου, Ραγκούση με τον πρώτο πιθανότερο υποψήφιο Πρόεδρο β) Των «κομματικών» με βασικό εκφραστή και πιθανότερο υποψήφιο Πρόεδρο το Βαγγέλη Βενιζέλο και γ) Των «αντιμνημονιακών» με πιθανότερο υποψήφιο τον Στέφανο Τζουμάκα.

Στο τελευταίο Εθνικό Συμβούλιο, ο Τζουμάκας ήταν ο μόνος που κατέθεσε μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν που ακολουθείται τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Μια πρόταση που μπορεί να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ. Δεν αρκέστηκε σε ευφυολογήματα. Δεν ωραιοποίησε την κατάσταση. Έδειξε ένα ρεαλιστικό δρόμο αποφυγής της χρεοκοπίας και διεξόδου από τα μνημόνια.

Την εκπροσώπηση της αντιμνημονιακής τάσης στο ΠΑΣΟΚ διεκδικούν και άλλοι. Από τη φαιδρή υποψηφιότητα Χρυσοχοίδη μέχρι την αρκετά σοβαρή υποψηφιότητα της Λούκας Κατσέλη. Η λύση όμως Τζουμάκα είναι η πιο ριζοσπαστική και ξεκάθαρη. ‘Ενας πολιτικός που στάθηκε στο ύψος του κατά την αντιδικτατορική αντίσταση, που κανένας δεν μπορεί να τον χαρακτηρίσει λαμόγιο, που έχει στερηθεί την προστατευτική ομπρέλα των ΜΜΕ και την υπόγεια χρηματοδότηση των πάσης φύσεως οικονομικών δυναστών της χώρας μπορεί να αλλάξει το δυσμενές για το ΠΑΣΟΚ πολιτικό κλίμα.

Ίσως να είναι η μόνη λύση για να μην συντριβεί το ΠΑΣΟΚ πλήρως στις επερχόμενες εκλογές.