Αποχή ή συμμετοχή

Άρθρο του Άκη Ντάνου

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ προσόν της «δημοκρατίας» σε σχέση με τη δικτατορία είναι η ικανότητά της να επιβάλει τα ερωτήματα που τη βολεύουν αντί να προσπαθεί με το περίστροφο να εξασφαλίσει τις απαντήσεις. Η “ιερή στιγμή” της δημοκρατίας είναι οι εκλογές: εκεί που όλοι, εθνικά ομόψυχοι, αφέντες και δούλοι, πλούσιοι και φτωχοί, σαν να μην τρέχει τίποτα, ισότιμα υποτίθεται, καλούνται να απαντήσουν το μεγαλύτερο και το πιο πλαστό ερώτημα που μπορεί να τεθεί: ποιοι θα είναι οι δικτάτορες για τα επόμενα χρόνια. Ποιοί θα αποτελέσουν την αισχρή εκείνη μειοψηφία που θα αναλάβει την πολιτική διαχείριση του κράτους.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που να θεωρεί πως μέσα από τη διαδικασία της καθολικής ψήφου και της επιλογής αντιπροσώπων μπορεί να αλλάξει κάτι εις βάρος του καθεστώτος. Αντίθετα, η ψήφος είναι ένα συγχωροχάρτι για το παρελθόν και μια λευκή επιταγή για το μέλλον μας, μια δήλωση νομιμοφροσύνης, από εμάς τους εκμεταλλευόμενους προς το κράτος και τους καπιταλιστές. Ήδη τα δυο μεγάλα κόμματα το προβάλουν είτε αποζητώντας αυτοδυναμία, είτε συνεργασία περισσοτέρων αλλά με κορμό ένα απ αυτά.

ΘΥΜΙΖΟΥΝ κατά πολύ το εύστοχο τρικάκι στο οποίο αναγράφεται “Δεν πείνασες αρκετά με τον Γιωργάκη που θες να ψηφίσεις Αντωνάκη;” Φαίνεται όμως πως σαν λαός ανακαλύψαμε πρώτοι την εικονική πραγματικότητα και μας αρέσει να παραμυθιαζόμαστε και να χορτένουμε με υποσχέσεις, ενώ απ την άλλη περιμένουμε να βρεθεί κάποιος να μας ελευθερώσει. Να μας ελευθερώσει, γιατί μόνο οι σκλάβοι περιμένουν να ελευθερωθούν από κάποιον. Οι ελεύθεροι άνθρωποι αμύνονται μόνοι τους και στηρίζονται στην αδελφοσύνη και την αλληλεγγύη.

ΜΕΣΑ σε 38 χρόνια από την πτώση της χούντας οι καταπιεσμένοι είδαμε την κατάρρευση των κομμάτων σαν «δημοκρατικών δυνάμεων» κοινωνικής συσπείρωσης και φορέων ιδεολογίας και την αποκάλυψή τους σαν κλίκες δύναμης και εκκολαπτήρια παραγόντων. Είδαμε χωρίς μακιγιάζ τι είναι το σύνταγμα, τι είναι νόμοι, δικαστήρια, εξαρτημένες και ανεξάρτητες αρχές. Είδαμε που καταλήγει η «λαϊκή κυριαρχία», συνηθίσαμε στα δακρυγόνα, αντιληφθήκαμε τι είδους τάξη μας έταζαν. Είδαμε τέλος, μέσα σε 2 χρόνια να εξανεμίζονται τα ιδεολογήματα της «σταθερότητας», της «ευμάρειας», της «σιγουριάς για το μέλλον».

Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ αποχή από τις εκλογές, για να είναι πράξη άρνησης πρέπει να σταθεί πλάι με τη δημιουργία λαϊκών συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά, στις πόλεις και τα χωριά. Συνελεύσεων που γίνουν πολιτικοί πυρήνες, πόλοι τοπικής συσπείρωσης και ζύμωσης, δυνάμεις ανακατάληψης και λειτουργίας δημόσιου, τόποι έμπρακτης ανασύστασης κοινωνικού ιστού.
Πρέπει να σταθεί πλάι με ένα κίνημα ανέργων που θα συναντηθεί με τους τοπικούς αγώνες και τις δομές τους. Μια τέτοια αποχή είναι πηγή φόβου για την εξουσία, είναι πλεονέκτημα στα χέρια μας τις μέρες που έρχονται. Και ας μην αμφιβάλουμε, δεν μπορούμε να αφήσουμε κανένα πλεονέκτημα να πάει χαμένο.