Επανάσταση ή μεταρρύθμιση;

Άρθρο του Άκη Ντάνου

ΣΕ ΜΙΑ σημαντική καμπή βρίσκεται πλέον το οικονομικό σύστημα της χώρας και τα εποικοδομήματά του, η πολιτική και η κοινωνία. Σ αυτή την κρίσιμη καμπή, όπου βάση και εποικοδόμημα τίθενται σε αμφισβήτηση, ο παρεμβατισμός της Αριστεράς και στην προκειμένη περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, επαναφέρει στο προσκήνιο το δίλημμα Επανάσταση ή μεταρρύθμιση.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για ένα δίλημμα που ταλανίζει τον αριστερό χώρο εδώ και ενάμισι αιώνα χωρίς να υπάρξει καμιά πειστική απάντηση και από τις δύο πλευρές."Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η κατάρρευση της σημερινής κοινωνίας σημαίνει κάτι άλλο από μια γενική εμπορική κρίση, χειρότερη από όλες τις άλλες, που είναι μια πλήρης κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματος που επιφέρει ως αποτέλεσμα των δικών του αντιφάσεων." Και σε αυτό απαντά: "Με την αυξανόμενη ανάπτυξη της κοινωνίας και ένα πλήρες σχεδόν γενική κατάρρευση του σημερινού συστήματος παραγωγής γίνεται όλο και πιο απίθανη, επειδή καπιταλιστική ανάπτυξη αυξάνει αφενός την ικανότητα της προσαρμογής και, από την άλλη - ότι Είναι την ίδια στιγμή, η διαφοροποίηση της βιομηχανίας. "έγραφε στην εφημερίδα “Neue Zeit” (νέος Καιρός) 1897-98, ο Μπερνστάιν.

ΑΠ` ΤΗΝ άλλη μεριά, παρατηρώντας επιστημονικά αλλά και εμπειρικά πλέον την πορεία του οικονομικού συστήματος  και την πάλη των τάξεων συμπεραίνουμε πως χωρίς την κατάρρευση του καπιταλισμού η απαλλοτρίωση της καπιταλιστικής τάξης είναι αδύνατη. Στην δεδομένη περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόμενος ως ρεφορμιστικός πολιτικός σχηματισμός ,παραιτείται της απαλλοτρίωσης και επιλέγει μια προοδευτική υλοποίηση της "συνεργατικής αρχής" προκειμένου να βγει η χώρα ή να αναπνεύσει απ τον ασφυκτικό κλοιό της καπιταλιστικής κρίσης, μέσω της συνεργασίας και εντός της καπιταλιστικής παραγωγής. Με αυτό τον τρόπο παραιτείται ουσιαστικά από την κοινωνικοποίηση της παραγωγής και απλώς προτείνει μεταρρυθμίσεις υπέρ των ασθενέστερων τάξεων, όπως η δίκαια φορολόγηση.

ΜΕΣΑ σε μια διαρκώς “συντηρητικοποιούμενη” κοινωνία οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνονται επαναστατικές παρ` όλο που δεν αγγίζει καν τον ριζοσπαστισμό των προτάσεων του ΠΑΣΟΚ του 81. Ο ταξικός εχθρός έχει μεταφερθεί εκτός συνόρων και για εκεί ετοιμάζεται η αριστερά να δώσει την δική της μάχη. Ίσως βολεύει να ισχυρίζεται κανείς πως η κρίση είναι συστημική και η μάχη θα πρέπει να είναι απλά αντιμνημονιακή. Ειναι όμως Λάθος, γιατί δεν προέρχεται η κρίση μόνο απ το εξωτερικό αλλά αναπαράγεται και βαθαίνει εδω από τις γηγενείς αδυναμίες του ελληνικού καπιταλισμού, αλλιώς θα είμασταν εμείς στον ρόλο της Μέρκελ και της Γερμανίας.

ΑΝ Ο ΣΥΡΙΖΑ πετύχει μεθ` αύριο να αναλάβει τις τύχες της χώρας, οι προτάσεις του αρκούν μόνο και μόνο να λειτουργήσουν ως σωσίβιο του καπιταλιστικού συστήματος και θα ξανακάνει τους υπόλοιπους να ξαναθυμηθούμε την τρομακτική αφομειοτική ικανότητα του Καπιταλισμού. Χωρίς στόχο την ανατροπή του πολιτικού συστήματος η όποια προσπάθεια γίνει θα συμβάλει απλά στην διαιώνισή του.