Χάνουμε τον ίσκιο μας

Η απέναντι όχθη του Βασίλη Καπετάνιου

Σάββατο βράδυ ποδηλάτης στην οδό Γούναρη ετοιμάζομαι να αφήσω την κυλιόμενη καλησπέρα στον Χρήστο στο «Παραδοσιακό» ψητοπωλείο , αλλά η φωνή του με αναγκάζει να φρενάρω.

-Κυρ Βασίλη έχω να σου πω ένα καλό .

Φρενάρω και αναμένω την ατάκα του Χρήστου. Οι ατάκες του πολλές φορές έχουν πυροδοτήσει ιστορίες στην «απέναντι όχθη» . Μια εικόνα μια φράση που θα σου πει κάποιος μπορεί να ανοίξει κλειδωμένα συρτάρια της φαντασίας.

Ενώ περίμενα τον Χρήστο να βγει, μπαίνουν στο κατάστημα δυο ηλικιωμένοι πελάτες, οι κινήσεις τους δείχνουν ότι δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν καμία καθυστέρηση.

-Κυρ Βασίλη αύριο… γιατί τώρα δεν γίνεται.

Όσο πιο πολλά χρόνια φορτώνει κανείς στην ζωή του τόσο πιο ανυπόμονος  με τον χρόνο γίνεται ακόμα και αν είναι για μια παραγγελία στο ψητοπωλείο.

Την άλλη μέρα ξανά ποδηλάτης φτάνω στο ίδιο σημείο. Βλέπω το κατάστημα χωρίς κίνηση εκείνη την στιγμή. Φρενάρω γιατί  ο Χρήστος μου χρωστά μια ατάκα.

Με αντιλαμβάνεται βγαίνει έξω και μου λέει μια εικόνα που σκέφτηκε για την κατάσταση που μας περιβάλλει και από τα συρτάρια της φαντασίας βγήκε ένα παραμύθι.

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα μεγάλο πλούσιο δάσος. Δέντρα όλων των ειδών υπήρχαν μέσα σε αυτό το πανέμορφο δάσος. Μα το πιο χαρακτηριστικό του σημείο  ήταν στην κορυφή του βουνού. Εκεί ψηλά στην κορυφή ήταν δυο πανέμορφα κυπαρίσσια.  Έτσι όπως τα έβλεπες από μακριά έμοιαζαν με δυο ιππότες φύλακες του δάσους που επέβλεπαν μέχρι το πιο χαμηλό σημείο. Ή αν άλλαζες λίγο οπτική γωνία σχημάτιζαν μία πύλη που απέτρεπε κακόβουλους εισβολείς.

Αλλά δυστυχώς ή εισβολή η κακόβουλη επίθεση δεν ξεκίνησε από την κορυφή, από την πύλη του δάσους αλλά από την βάση του. Όπως γίνεται και στην κοινωνία μας. Αν θέλεις να καταστρέψεις μια κοινωνία δεν ξεκινάς από την κορυφή της αλλά από την βάση της. Η διάβρωση των εργατών-  αγροτών και αμέσως μετά των μικρομεσαίων είναι ο βασικός μηχανισμός για τον έλεγχο μιας κοινωνίας. Ο εργάτης και ο αγρότης που κατάντησαν χρεωκοπημένοι  μικροαστοί είναι οι πιο εύκολοι στόχοι για πλήρη έλεγχο της κοινωνίας.

Έτσι λοιπόν στις αρχές του δάσους εμφανίστηκαν υλοτόμοι με πριόνια, εργαλεία,   μηχανήματα και άλλα πολλά φονικά εργαλεία. Είπαν πολλά, για το καλό του δάσους, για ζώνες πυρασφάλειας για φυσική ομορφιά και άλλες πολλές παραισθησιογόνες  υποσχέσεις. Με τέτοια και άλλα ξεκίνησαν να κόβουν τα δέντρα. Από ψηλά τα δυο μεγάλα κυπαρίσσια φώναξαν με όση δύναμη είχαν τα κλαδιά τους ότι ήταν ύπουλος ο ρόλος των υλοτόμων. Αλλά κανείς δεν τους άκουσε. Ακόμα και τα μικρά φτωχόδεντρα πείστηκαν από τις υποσχέσεις των υλοτόμων. Μπορεί κάποια από αυτά να θυσιάζονταν αλλά θα μεγάλωνε η αξία των υπολοίπων. Σαν Ιφιγένειες το ένα μετά το άλλο τα δέντρα έπεφταν στο δρόμο για να φυσήξει ο ούριος άνεμος της αστικής ανάπτυξης.

Οι υλοτόμοι όμως αποδείχτηκαν αχόρταγοι. Αφού έκαναν ζώνες πυρασφάλειας , παιδικά χαρές , θεματικά πάρκα, έφεραν και την επόμενη πρόταση τους , το δάσος θα αποκτούσε μεγαλύτερη αξία αν γίνονταν και κάποιοι οικισμοί.

Ακόμα και τα δυο μεγάλα κυπαρίσσια συμφώνησαν ότι αυτή η ανάπτυξη ακόμα και αν ήταν παρά φύση θα έδινε  μεγάλη αξία στο δάσος τους.

Έχοντας την σιωπηρή έγκριση όλων οι υλοτόμοι έφεραν μεγαλύτερα μηχανήματα και έκοψαν οικόπεδα. Εκεί που κάποτε ήταν πράσινα κομμάτια δάσους άρχισαν να ξεφυτρώνουν γκρίζα τσιμεντένια οικοδομήματα. Όλα τα μικρόδεντρα που συμφώνησαν και αποδέχτηκαν την αστικού τύπου ανάπτυξη βρέθηκαν στην λαίλαπα  του αφανισμού. Αρχές του φθινοπώρου με τα πρώτα πρωτοβρόχια ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα . Οι μικροί χείμαρροι μπήκαν στα σπίτια των κατοίκων. Κάποιοι ψιθύρισαν ότι ήταν προμελετημένη βλάβη για τον τελικό αφανισμό του δάσους. Η κατασκευαστική εταιρεία για να προστατέψει τους ιδιοκτήτες των πανάκριβων ακινήτων ξεκίνησε τα αντιπλημμυρικά έργα που ήταν και το τελειωτικό χτύπημα στο δάσος. Τα δυο περήφανα κυπαρίσσια ένοιωθαν τον πριονωτό θάνατο να πλησιάζει.

-Φίλε φοβάμαι πολύ έναν τέτοιο θάνατο. Δεν αντέχω στην ιδέα τα μεταλλικά δόντια των πριονιών να με στέλνουν στην ανυπαρξία (είπε το δεξιό κυπαρίσσι, έτσι όπως κοιτούσαν την ανατολή).

-Φίλε εσύ φοβάσαι τον θάνατο για τον θάνατο, φοβάσαι μόνο για τον εαυτό στου (του απάντησε το αριστερό κυπαρίσσι).

-Γιατί εσύ δεν φοβάσαι;

-Όχι δεν με φοβίζει ο θάνατος , κάποτε θα γινόταν αργά ή γρήγορα. Άλλο πράγμα με κάνει να τρέμω και να θυμώνω.

-Τι σε φοβίζει λοιπόν  αν δεν σε φοβίζει ο θάνατος;

-Χάνω τον δροσερό μου ίσκιο , χάνω το νόημα μου…

-Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Τι να τον κάνεις τον ίσκιο σου αν είσαι νεκρός;

-Βλέπεις πόσα πουλάκια έχουν τις φωλιές τους στα κλαδιά μου, βλέπεις πόσα πουλιά κάθονται προστατευμένα στον ίσκιο των κλαδιών μου; Αυτά είναι τα παιδιά μου!!!  Ο ίσκιος που τους προσφέρω μου δίνει νόημα τόσα χρόνια και ψηλώνω. Όσο πιο πολύ ίσκιο προσφέρω τόσο πιο πολύ ψηλώνω.

Το δεξί κυπαρίσσι το κοιτούσε βουβό με ακίνητα όλα τα κλαδιά του. Μετά από λίγο τον ρώτησε

-Και τι σκέφτεσαι να κάνεις ;

-Σύντομα θα το μάθεις. ( Εκείνη την στιγμή ένα σύννεφο έφερε ένα μήνυμα από τον θεό άνεμο. Με ένα ψηλό ακροκλωνάρι του το δεξί κυπαρίσσι έριξε μια κλεφτή ματιά στο μήνυμα) .

-Είσαι τρελός τι πας να κάνεις;

-Αυτό που έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και πολύ καιρό.

Οι υλοτόμοι με τα φονικά πριόνια είχαν φτάσει στην κορυφή, πολύ κοντά στα δυο κυπαρίσσια. Ένας παράξενος στροβιλιστός άνεμος τύλιξε το αριστερό κυπαρίσσι. Ξαφνιασμένο σμήνος πετάχτηκαν τα πουλάκια από πάνω του και βρήκαν καταφύγιο στο διπλανό δέντρο όπου κατά ένα παράξενο τρόπο αν και δίπλα δεν το επηρέαζε ο άνεμος. Οι υλοτόμοι παρακολουθούσαν το παράξενο θέαμα.  Το ένα κυπαρίσσι ακούνητο και το άλλο μέσα στον μάτι του κυκλώνα. Όταν έφυγε και το τελευταίο πουλάκι σταγόνες δροσιάς σαν δάκρυα έπεφταν από τα κλαδιά του κυπαρισσιού . Ο ανεμοστρόβιλος μετακινήθηκε στις ρίζες του, ο θεός άνεμος τήρησε την υπόσχεση του. Με ένα δυνατό κρα-ααχ  σαν απελπισμένη επίθεση το αριστερό κυπαρίσσι έπεσε πάνω σε ανθρώπους και μηχανήματα. Έγινε μεγάλη ζημιά σε ανθρώπους και μηχανήματα. Για να τιμήσουν τους νεκρούς οι υλοτόμοι αποφάσισαν να κάνουν μνημείο ανάπτυξης το μοναδικό κυπαρίσσι που έμεινε!!! Στο τσιμεντένιο βουνό τώρα πια υπάρχει μόνο ένα μεγάλο δέντρο , το μεγάλο κυπαρίσσι μια τεράστια φωλιά πουλιών.

Το αριστερό κυπαρίσσι με την θυσία του, τον ηρωικό θάνατο του  έσωσε τα παιδιά πουλιά του και τα έστειλε στον ίσκιο του μακροχρόνιου φίλου του.

Αν αυτή την θυσιαστική λογική για τον ‘Αλλο, για την Κοινότητα είχαν κρατήσει και άλλα δέντρα δεν θα φτάναμε ποτέ στο αίσχος του τσιμεντένιου δάσους της δήθεν ανάπτυξης. Ανάπτυξη η οποία τελικά εξαφάνισε όλα τα δέντρα αφού δεν τα λογάριασε ποτέ μέσα στα σχέδια της.

Την θυσιαστική λογική για τον Άλλο , την θυσιαστική λογική για την Κοινότητα διέσωσαν οι έλληνες μέχρι την πόρτα του πολυτεχνείου. Από την μεταπολίτευση και μετά εμμονικά πιθηκίζοντας τον δυτικό ευδαιμονισμό που μας έταξαν ή φανταστήκαμε συστηματικά ξεριζώνουμε κάθε δέντρο της παράδοσης μας και της ταξικής μας συνείδησης. Κάθε δέντρο που παραδίδουμε στους αστούς υλοτόμους είναι ένα κενό στην ιστορική μας συνέχεια.

Την Κυριακή στις 17 Ιουνίου έχουμε μια τελευταία ευκαιρία …. Ποιος ξέρει ίσως κάποιο μεγάλο κυπαρίσσι πέσει δίπλα μας με απελπισμένο θυμό και ξυπνήσει την συνείδηση μας που ξεχάσαμε χρεωκοπημένη στην βιτρίνα κάποιου πολυκαταστήματος.

*Η ιστορία έχει φανταστικά στοιχεία αλλά η βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε ήταν τα λόγια του Χρήστου.

-Κυρ Βασίλη μας κόβουνε από τις ρίζες ( και έκανε με το δεξί του χέρι μια κίνηση σαν ένα δρεπάνι να του έκοβε τα πόδια). Τα πουλάκια μας τα παιδιά μας που θα βρούνε τον ίσκιο τους; (Ήταν τα τελευταία του λόγια με ένα θυμωμένο παράπονο στα μάτια) .