Ρε πως αλλάζει ο κόσμος

Άρθρο του Άκη Ντάνου

ΠΡΙΝ λίγες ημέρες συνάντησα ένα φίλο, ακραιφνή οπαδό των δύο κομμάτων του μέχρι πρότινος δικομματισμού. Γκρουπόσκουλο του κερατά που δεν τολμούσες να του μιλήσεις για δημοκρατικές διαδικασίες. Αφού αυτές άρχιζαν και τελείωναν στα λόγια και τις αποφάσης του εκάστοτε αρχηγού του.

ΤΟΝ ΕΙΔΑ προβληματισμένο με τις ρυτίδες νάχουν πυκνώσει στο μέτωπό του και τα μαλλιά του να κοντεύπυν να γίνουν κατάλευκα, τόσο που στο τσακ δεν του τραγούδησα το “άσπρισε η κούτρα σου Μιχάλη , αλλά μυαλό...”. Από λόγους τακτ συγκρατήθηκα και απλά σκέφτηκα πως στα μάτια των άλλων...γερνάμε όλοι.

Η ΚΟΥΒΕΝΤΑ μας λογικό ήταν περιστράφηκε γύρω απ την πολιτική κατάσταση. Είχε κλείσει πια το μαγαζί του σε κάποιο θέρετρο του νομού και αναστέναζε κάτω απ το βάρος των χρεών, όπως όλοι μας. “Δεν πάει άλλο” μου είπε, καταστραφήκαμε. Θυμάσαι τότε που έγινες έξω φρενών, όταν ένα βράδυ απ τα πολλά των αντιπαραθέσεων που είχαμε στην ΄Παναγίτσα΄ στο Άργος το 1981 σου έλεγα πως θα έρθουν τα κουμούνια να μας τα πάρουν όλα;” “Ε, ναι κάτι θυμάμαι, τότε που η γιαγιά σου έκρυψε στο σαλόνι την κατσικούλα για να μην την πάρουν οι αριστεροί”, είπα και γελάσαμε δυνατά και οι δύο.

“Ε ΛΟΙΠΟΝ ήρθαν και μας τα πήραν όλα”. “Ποιοί; Έγινε επανάσταση κι άρχισαν τις απαλλοτριώσεις”, φώναξα έκπληκτος. “Όχι, ρε συ, απ άλλους τα χάσαμε, απ εκείνους που μας έλεγαν να φοβόμαστε τους αριστερούς γιατί θα έρθουν να μας πάρουν το σπίτι. Κι ήρθαν αυτοί και μας τα πήραν όλα. Σπίτια μαγαζιά, συντάξεις, περίθαλψη,οικονομίες μα πάνω απ όλα μας έκλεψαν την περηφάνια. Το καθαρό μας μέτωπο στην ευρωπαϊκή κοινωνία και το μέλλον των παιδιών μας”.

ΑΠΟΣΒΟΛΟΜΕΝΟΣ τον άκουγα να βάλει κατ αυτών που μέχρι χτες υπηρετούσε πιστά και δεν πίστευα στ αυτιά μου. Ο καραδεξιός φίλος μου είχε περάσει στην αντιπέρα όχθη. Ο μεταπράτης, αυτός που ιδιοποιείτο την εργασία και τον κόπο των άλλων είχε μετατραπεί σε προλετάριο (ακτήμονα), που δεν είχε τίποτα πλέον να χάσει παρά τις αλυσίδες που τον κρατούσαν δέσμιο στην μικρή του ιστορία.

ΤΕΛΙΚΑ μάλλον ο καπιταλισμός πράγματι, όσο θελκτικός κι αν είναι, φέρνει μαζί του το σκοινί και το σαπούνι για την αγχόνη του, στημένη απ τα χέρια των ίδιων των παιδιών.