Σήμερα σαν τότε

Άρθρο του Άκη Ντάνου

 

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ της Μέρκελ στην Αθήνα προκάλεσε όπως αναμενόταν αντιδράσεις αφού τόσο η στάση της Γερμανίδας Καγκελαρίου, όσο και η αναγνώριση του ρόλου και των βλέψεων της Γερμανίας για την πολιτική μετεξέλιξη της Ευρώπης, έχουν πείσει και τον πιο δύσπιστο Έλληνα για το ποιος ευθύνεται για την διαχείριση της κρίσης.

ΠΡΙΝ από χρόνια, όταν έμπαιναν οι Γερμανοί στην Αθήνα και στην Αργολίδα, ελάχιστοι ντόπιοι βγήκαν να τους υποδεχτούν. Οι περισσότεροι προτίμησαν να κλειστούν στα σπίτια τους κλείνοντας ερμητικά τα παραθυρόφυλλά τους. Στο Άργος μόνο μια γυναίκα, κι αυτή Γερμανίδα παντρεμένη με Έλληνα γιατρό, κρέμασε έξω απ το σπίτι της στην πλατεία του Αγ. Πέτρου την γερμανική σημαία και έτρεξε να υποδεχτεί τους συμπατριώτες της.

ΙΣΩΣ η στάση του εγκλεισμού τους στα σπίτια να ήταν πιο απαξιωτική τότε, αφού οι Ναζιστές περίμεναν υποδοχή ηρώων, συνηθισμένοι από τους “ρωμαϊκούς θριάμβους”. Σήμερα όμως θα υποδήλωνε απάθεια και υποταγή στο οικονομικό ράιχ που επιθυμεί να ηγείται η Γερμανία και η Καγκελάριός της. Ο φόβος της μαζικής διαμαρτυρίας οδήγησε την τρικομματική κυβέρνηση να ανασύρει απ το συρτάρι έναν χουντικό νόμο και να απαγορεύσει την συγκέντρωση ατόμων μπροστά απ την βουλή.

ΤΟΤΕ ο Τσολάκογλου να υπογράφει την παράδοση της χώρας παρά τις αντιρρήσεις της πολιτικής και της στρατιωτικής ηγεσίας, σήμερα η πολιτική ηγεσία μας καλεί με ανάλογο τρόπο να δείξουμε την πρέπουσα συμπεριφορά που αρμόζει σε αρχηγό κράτους. Είναι όμως κάποια αρχηγός κάπου κράτους ή εκείνου που έχει μέχρι σήμερα τα μεγαλύτερα οικονομικά και πολιτικά οφέλη απ την κρίση στην Ευρώπη;

ΦΥΣΙΚΑ το δεύτερο και με μια διαφορά σημαντική, ο Χίτλερ δεν είχε κερδίσει ακόμα τον πόλεμο για την Siemens και την Κrup, σε αντίθεση με την Μέρκελ που έρχεται ως νικήτρια της οικονομικής μάχης της Ευρώπης, με τις πολυεθνικές να “αθωώνονται” τα υποβρύχια να αρμενίζουν στραβά και  που μέχρι σήμερα έχει στοιχίσει στην Ελλάδα περί τους 2500 νεκρούς από το 2010 και δώθε.

ΣΗΜΕΡΑ σαν τότε η κατοχική κυβέρνηση ανακοινώνει τρόφιμα για τους οικονομικά αδύναμους, συλλαμβάνει και οδηγεί για αναγνώριση όποιον θεωρεί ύποπτο χωρίς εξαίρεση, “ο μπόγιας” που έλεγαν χλευαστικά στην κατοχή οι αργείτες είναι ο σημερινός ματατζής, ο μπάτσος, όπως τον αποκαλούν οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες. Σήμερα όπως τότε επανακυκλοφορεί το ίδιο σύνθημα στους δρόμους “όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά από τον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα”, όχι απ το ΕΑΜ αλλά απ τα στόματα του κόσμου.