Ο ραγιάς και ο Εβραίος

Άρθρο του Άκη Ντάνου

ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΑ χτες με κάτι γνωστούς για την απάθεια που δείχνει η Ελληνική Κοινωνία στα κατασταλτικά μέσα και στην διαρκώς αυξανόμενη εξαθλίωση του κοινωνικού στρώματος. Ένα περίεργο φαινόμενο συμφώνησε η ομήγυρις που σε οδηγεί να διακινδυνεύσεις την ίδια σου την ζωή πληρώνοντας απανωτά χαράτσια απ τα χρήματα που χάριζε ο Κωστάκης στην ξένη αυτοκινητοβιομηχανία ή ο Γιωργάκης στις τράπεζες, ενώ εσένα δεν σου μένουν χρήματα για φάρμακα, για θέρμανση, για συντήρηση του ΙΧ σου ή ακόμα χειρότερα για φαγητό και ένδυση.

ΚΙ ΟΜΩΣ κανείς δεν κουνιέται αφού οι περίεργες κινητοποιήσεις των συνδικάτων, αποδυνάμωσαν την λαϊκή αντίθεση στο σύστημα, αφού μέρος της Αριστεράς, τρομάρα της, συντάσσεται με την κρατική βία, κατά των αγωνιζομένων για ένα καλύτερο αύριο. Μετά από πολύωρη συζήτηση καταλήξαμε σε ένα ακόμα: Οι σημερινοί Έλληνες δεν διαφέρουν στις αντιδράσεις τους απ τους Εβραίους, που ενώ ήξεραν πως θα τους πήγαιναν στα στρατόπεδα εξαθλίωσης, όλοι πίστευαν ενδόμυχα πως θα την γλιτώσουν αυτοί και πως θα “ψηθεί” ο διπλανός τους.

ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ αυτές και οι παροτρύνσεις των φίλων με οδήγησαν ξανά στο παλαιότερο άρθρο μου με θέμα “Ο ραγιάς και το καμτσίκι” μπας και συγκινηθεί κανείς και αφυπνιστεί, πριν συμπέσουν οι τύχες μας με το δράμα του ολοκαυτόματος.

ΑΝΕΚΑΘΕΝ με εκνεύριζε αφάνταστα η φράση πως ο Έλληνας χρειάζεται βούρδουλα για να αποδώσει. Κατάλοιπο της ρωμαιοκρατίας ή τους τουρκοκρατίας σκεπτόμουν και το εξηγούσα πως ο υπόδουλος Έλληνες ηρνείτο να δουλέψει για το κατακτητή και το9 έκανε μόνο μετά από βουρδουλιές.

ΤΟΛΕΓΑΝ οι παλιοί δάσκαλοι και με εκνεύριζε τόσο που πολύ θάθελα νάχα σηκώσει το χέρι μου και να τους είχα δώσει μία στα μούτρα. Αισθανόμουν την υποβάθμιση ενός ελεύθερου ανθρώπου σε σκλάβο. Τόλεγαν και οι αγράμματοι αγωγιάτες και πίστευαν πως έλεγαν κάτι σπουδαίο. Έτσι είχαν μάθει απ το καμτσίκι του Τσιφλικά και του Κοτζαμπάση και δικαιολογούσαν την φοβία τους να αντιδράσουν.

ΤΟΛΕΝΕ μ` άλλα λόγια και οι πολιτικοί μας σήμερα και ο σκλάβος ψηφοφόρος γνέφει θετικά με το κεφάλι, όπως ο ραγιάς στις εντολές του αφέντη του. Τι κι αν λέγεται μνημόνιο, τι κι αν λεγόταν καμτσίκι, η ίδια υποταγή είναι, όπως του σκύλου που όσο τον μαλώνεις τόσο πιο πιστός σου γίνεται. Σπάνια ένας σκύλος δαγκώνει το χέρι του αφέντη του και αυτό το ξέρουν καλά αυτοί που ασκούν εξουσία.

ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ να πανηγυρίζεις για το ξεροκόκαλο που σου πέταξαν φοβούμενος μην σου το πάρουν κι αυτό και ψοφήσεις. Ανόητε! Αν ψοφήσεις εσύ, εγώ, όλοι αυτοί που τους υπηρετούμε και καρπώνονται αιώνες τώρα την υπεραξία της εργασίας μας, ποιον θα βρουν να εκμεταλλεύονται και πως θα συσσωρεύουν τα πλούτη τους αν εμείς δεν τα παράγουμε;

ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ Ραγιά, δεν θα σε αφήσουν να πεθάνεις, να αισθανθείς κατώτερος θέλουν, στα τέσσερα, για να σου φαίνονται γίγαντες οι νάνοι. Και εσύ έτρεξες να τους προϋπαντήσεις νομίζοντας πως θα διατηρήσεις την θεσούλα σου πιο κοντά στον Κύρη σου αντί νάσαι συ Κύριος της ζωής σου.

ΣΟΥ `ταξαν καθρεφτάκια αντί για διαμάντια και βολεύτηκες σε αυτά γιατί πολυδιασπούσαν την ασχήμια σου και δεν είχες ολοκληρωμένη εικόνα για το πρόσωπό σου. Σε βολεύει έτσι, να μην έχεις ξεκάθαρο πρόσωπο, να μην διεκδικείς και να καρπώνεσαι τις επιτυχίες των άλλων. Πόσο πιο σιχαμερός είσαι, ακόμα κι τους αρουραίους των λιμανιών. Αυτοί τουλάχιστον ξεβρομίζουν την σαπίλα που εσύ παράγεις.