Κι αν είμαι ροκ μη με φοβάσαι

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου


Εδώ άσυλο (υπάρχουν ακόμα κι ας λεν ότι τα κλείσατε!)
Φίλε Βασίλη γεια χαρά μέσα από την στήλη του Αναγνώστη βρίσκω την ευκαιρία να σου γράψω ξανά, τουλάχιστον για να μην ξεχνιόμαστε έτσι επετειακά κάθε 3 του Δεκέμβρη. Εδώ μέσα ο χρόνος έχει ακινητοποιηθεί, ναι ο χρόνος είναι στατικός τα ιδρύματα διέψευσαν τον Αϊνστάιν. Μόνο κάθε 3 του Δεκέμβρη μας θυμόνται επιστήμονες, φιλάνθρωποι, τηλεοράσεις πολιτικοί όλοι σας. Ένα πλυντήριο για να ξεπλένετε την βρώμικη ενοχή σας έχουμε καταντήσει. Σου γράφω συχνά αλλά εσύ με τις πολλές και δύσκολες υποχρεώσεις σου δεν έχεις χρόνο να μου απαντάς. Δεν πειράζει εγώ θα συνεχίζω να υπάρχω και να σου γράφω. Από την συνάντηση με την διεπιστημονική ομάδα, ξέρεις εσύ άνθρωποι που βλέπετε την ζωή πίσω από τα γυαλιά των πτυχίων σας, «παραμορφωμένοι»(!!!) άνθρωποι, κατάλαβα ότι πια δεν με λένε Γιώργο αλλά Διαταραχή Σ.Χ τύπου, με βούλα και σφραγίδα ηβηφρενικός. Έχουν πολύ πλάκα αυτές οι συναντήσεις, εγώ για να μιλήσω με κανένα άνθρωπο πάω και αυτοί προσπαθούν να μου φορέσουν ένα ορισμό. Τελικά στη ζούγκλα φυλάγεσαι για να μην σε φάνε και στην κοινωνία σας για να μην προλάβουν να σας ορίσουν. Αυτός που κρατάει τις ταμπέλες και τις σφραγίδες του ορισμού σήμερα είναι το αφεντικό και η εξουσία. Όχι δηλαδή σε ρωτάω τι άλλο να κάνω εδώ μέσα. Οχυρώνομαι σε μια γωνιά, κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι διάφορα, καμιά φορά μου φεύγουν και κουβέντες χωρίς να υπάρχει κανένας άνθρωπος να της ακούσει. Τι να κάνω δηλαδή, αφού δεν έχω κανένα να μιλήσω έχω ανάγκη τον ήχο της φωνής μου. Τέλος πάντων σου γράφω γιατί θα μεγαλώσει το χειρουργείο της σκέψης μου με μείζονα ηρεμιστικά, έτσι όρισαν «οι παραμορφωμένοι» και δεν ξέρω αν θα μπορώ πια. Το μήνυμα είναι και πάλι το ίδιο «ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΙ ΡΟΚ ΜΗ ΜΕ ΦΟΒΑΣΑΙ» γιατί εγώ και κάθε εγώ, ακόμα και μέσα στα κάστρα των απολογητών επιμένουμε στην και στο ροκ. Είμαστε ο «ξένος» ο αναγκαίος ξένος για σας του αυτονόητα υγιείς με λογική και νομική επικύρωση πολίτες. Εσείς που προσπαθείτε να μας εντάξετε στην δικιά σας λογική και στον δικό σας τρόπο. Μπορεί να είμαι σπαστικός, τετραπληγικός, ηβηφρενικός ή ότι άλλο λογικό κουτάκι ορισμού έχετε. Αλλά κανένας δεν μπορεί να μου στερεί το δικαίωμα να είμαι πρόσωπο μοναδικό και ανεπανάληπτο να παλεύω κάθε μέρα να φανερώσω και να πραγματώσω την μοναδικότητα μου. Γεννήθηκα διαφορετικός, άντε πες δυσλειτουργικός και εσείς με κάνατε ανάπηρο άτομο με ειδικές ανάγκες. Και πώς να μην γίνω άτομο με ειδικές ανάγκες όταν μου επιβάλλετε την ειδική όραση. Εγώ να βλέπω ριγέ από τις γρίλιες του αμπαρωμένου παραθυριού το φεγγάρι και εσείς φιλήσυχοι «διανοούμενοι» πολίτες στις οχυρωμένες και απροσπέλαστες πλατείες σας να απολαμβάνετε την πανσέληνο και να γεμίζετε το χώρο με ευαίσθητα σχόλια για το LA LUNA του Μπερτολούτσι και την υγρή ΘΥΣΙΑ του Ταρκόφσκι . Επιμένω και εξακολουθώ να σε καλώ σε χορό κυκλωτικό μόνο που εσύ δεν έρχεσαι γιατί είμαι ροκ και με φοβάσαι. Γιατί αν χορέψεις μαζί μου στην κυκλωτική εναλλαγή των κορυφαίων, αν με αποδεχτείς σαν συνχορευτή κινδυνεύουν τα θεμέλια της εξουσιοφρενικής λογικής σου, αυτό το οργανωμένο παραλήρημα που ανέστρεψε την ζωή και εσείς την δεχτήκατε σαν πραγματικότητα σταθερή και αμετάβλητη.
…..Ξύπνησα με ένα παράξενο κόμπο στο λαιμό, σχεδόν δάκρυσα από τον πόνο είχα αποκοιμηθεί στον καναπέ φορώντας σφιχτοδεμένη την καινούργια μου γραβάτα. Έπρεπε να βιαστώ σε μια ώρα έπρεπε να είμαι στην ετήσια τελετή για την ημέρα ατόμων με ειδικές ανάγκες. Μου φάνηκε ότι είδα ένα όνειρο, ο Γιώργος μου έστελνε , κάποιο γράμμα , κάποιο μήνυμα κάτι τέτοιο. Ο Γιώργος ήταν ο νεαρός συμφοιτητής μου που στο δεύτερο έτος «πέρασε απέναντι» όταν στο αμφιθέατρο την ώρα της Ψυχιατρικής ΙΙ ξεβρακώθηκε για να δείξει την γύμνια της επιστημονικής γνώσης….νομίζω την θεραπεία του ανέλαβε ο καθηγητής μας….