Άνηθος

Άρθρο της Μαργαρίτας Γουέσλινγκ

ΚΑΘΕ ΤΟΣΟ, θέλω να είμαι έξω από την κοινωνία των ανθρώπων. Αυτό που ψάχνω, δεν είναι ακριβώς ελευθερία. Η ελευθερία σημαίνει απαλλαγή από τις σχέσεις και τις υποχρεώσεις σου, αλλά πάντα υπάρχουν σχέσεις και υποχρεώσεις. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν σχέσεις και υποχρεώσεις. Είναι ο λόγος για την ύπαρξή μας. Απλά, θέλω να νιώσω ένα άλλο είδος σχέσης από τις σχέσεις με τους ανθρώπους: θέλω να ελέγξω εάν υπάρχει σχέση με τα όντα της φύσης, τους μακρινούς συγγενείς μας και τους συντρόφους μας στον πλανήτη. Λοιπόν, πάω να κάνω μια βόλτα στην φύση.
ΑΛΛΑ, ΠΟΥ να πάω στην Αργολίδα, για να κάνω μια βόλτα στην φύση; Είναι μια υπαίθρια περιοχή, και όμως, δεν υπάρχουν πολλά μέρη όπου μπορείς να περπατάς ελεύθερα. Τα χωράφια είναι γεμάτα τοξικά χημικά, και τα μέρη που δεν καλλιεργούνται, είναι γεμάτα σκουπίδια. Πού να περπατάς; Παντού υπάρχει κίνδυνος από τις δραστηριότητες των ανθρώπων. Εκτός από τα γνωστά προβλήματα της μόλυνσης του περιβάλλοντας, υπάρχει και ένα άλλο πρόβλημα, εάν θέλεις να νιώσεις την φύση: δεν υπάρχουν αρχέγονα μέρη. Χιλιάδες χρόνια τώρα, οι άνθρωποι πάτησαν και ξαναπάτησαν το κάθε τετραγωνικό μέτρο της γης, μέτρησαν την γη και την ξαναμέτρησαν, την καλλιέργησαν, χτίσανε πάνω της, ρίξανε σκουπίδια, σκέπασαν τα σκουπίδια με χώμα, ξαναέσκαψαν τα σκουπίδια για να δουν πώς ζούσαν οι πρόγονοί τους, κτλ. Δεν υπάρχει τίποτε που δεν φοράει ίχνος ανθρώπων. Ο, τι άγρια φύση υπάρχει, θα πρέπει να έχει κρυφτεί καλά. Λοιπόν, πώς να κάνεις σχέση μαζί της;
ΑΛΛΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ το βρήκαν πιο εύκολο να διανοούνται τέτοιες σχέσεις. Για αυτές, τα φυσικά πράγματα που είδαν γύρω τους, έγιναν θεοί. Οι θεοί της φύσης ήταν πολύ δυνατά όντα αλλά μπορούσες να τους μιλήσεις, να τους κατευνάζεις ή να τους κάνεις να θυμώνουν, να παίρνεις βοήθεια ή τιμωρία από αυτούς. Φερόταν ακριβώς σαν τους ανθρώπους. Ήταν ταυτόχρονα μέρος του τόπου και μέρος της ζωής των ανθρώπων. Για παράδειγμα, υπάρχει ένας μύθος από τους ντόπιους Αμερικανούς που παλιά ζούσαν στον τόπο που μεγάλωσα εγώ. Το Μεγάλο Πνεύμα, έλεγαν, έφτιαξε όλο τον κόσμο, και το τελευταίο κομμάτι που έφτιαξε, ήταν αυτά τα νησιά που ζούσαν αυτοί. Και αυτό το τελευταίο κομμάτι που έφτιαξε, του φάνηκε τόσο όμορφο και τόσο τέλειο, ώστε έκανε τον εαυτό του μια μεγάλη πέτρα και κάθισε στην άκρη του νησιού, για να μπορεί να το κοιτάζει για πάντα. Η πέτρα είναι ακόμη εκεί. Ίσως έτσι έλεγαν οι ντόπιοι Αμερικάνοι, γιατί έτσι αισθάνονταν αυτοί για αυτά τα νησιά, ήθελαν να κοιτάζουν τον τόπο αυτό για πάντα. Όμως δεν μπορούσαν—αποτελούσαν μια νομαδική φυλή που καλλιέργησε καλαμπόκι στα βόρεια το καλοκαίρι, και το χειμώνα πήγαινε νοτιά για κυνήγι. Είχαν έναν θεό που τους περίμενε να επιστρέψουν στο σπίτι τους, κάθε χρόνο.
ΕΤΣΙ, ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ και συλλογιζόμενη μέσα στην φύση της Αργολίδας, παρατηρώ έναν μεγάλο άνηθο που ξεπροβάλλει στην κοίτη του χειμάρρου, ανάμεσα από μπαταρίες και άδεια μπουκάλια νερού. Είναι ένα μεγάλο και υγιεινό φυτό, φαίνεται να του αρέσει το δηλητήριο μέσα στο χώμα του. Ο άνηθος ρουφάει ο, τι είναι μέσα στο χώμα και εμείς τρώμε τον άνηθο αφού πουλιέται στην λαϊκή αγορά. Έτσι, γίνεται μια σύνδεση ανάμεσα στους ανθρώπους και τον τόπο τους. Νομίζω ότι θα κάνω τον άνηθο, θεό μου. Κάτι που ανθίζει μέσα στα δηλητήρια, κάτι που μεγαλώνει και δεν αλλάζει, κάτι που με περιμένει κάθε φορά που επιστρέφω στην φύση.