Ονόματα

Άρθρο της Μαργαρίτας Γουέσσελινγκ

Πόσο σημαντικό είναι ένα όνομα? Συμπεριφερόμαστε σαν να ήταν ουσιαστική ένδειξη της ψυχής μας, μέρος μιας ταυτότητας που δεν αλλάζει, αλλά, όταν μας συμφέρει, μπορούμε να το αλλάξουμε πολύ εύκολα. Μερικές φορές, οι άνθρωποι αλλάζουν τα ονόματά τους όταν μεταναστεύουν—τα αλλάζουν σε ονόματα που προφέρονται πιο εύκολα στην καινούργια τους γλώσσα, και που θα γίνουν πιο εύκολα αποδεκτά από τους ανθρώπους της καινούργιας τους κουλτούρας. Έτσι, για παράδειγμα, στις Ηνωμένες Πολιτείες, «Κόρμπουτζ» (Ουγγρικό όνομα) έγινε «Κόρμπετ», και «Παριέσκι» (Πολωνικό όνομα) έγινε «Πέρι.» Τους κοστίζει λίγο από την οικογενειακή ιστορία τους, αλλά κάνει όλες τις διαπραγματεύσεις πιο εύκολες. Υπάρχουν και αυτοί που, από περηφάνια ή αφού θεωρούν την ιστορία της οικογένειάς τους σαν σημαντικό πράγμα, αρνούνται να αλλάξουν τα ονόματά τους. Αυτοί όμως υποφέρουν μια ζωή από λανθασμένη προφορά και λανθασμένο γράψιμο των ονομάτων τους, καθώς και γράμματα που χάνονται από το ταχυδρομείο, ανθρώπους που δεν τους πιστεύουν όταν λένε το όνομά τους, κακόγουστα αστεία, κτλ. Τέλος πάντων, πρέπει να κάνουν πολύ δουλειά για να κρατάνε αυτό το μέρος της ταυτότητάς τους.
Υπάρχει μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που αλλάζουν τα ονόματά τους—οι γυναίκες. Στην παραδοσιακή κοινωνία, μια γυναίκα αλλάζει το όνομά της όταν παντρεύεται. Είναι μια ανησυχητική σκέψη ότι, εάν το όνομα αποτελεί ουσιαστικό μέρος της ταυτότητας, οι περισσότερες γυναίκες αλλάζουν ταυτότητα τουλάχιστον μια φορά στην ζωή τους. Ίσως για αυτό το λόγο, πολλές γυναίκες δεν θέλουν πια να αλλάξουν όνομα—κρατάνε το πατρικό τους όνομα για όλη τους την ζωή. Υπάρχει όμως μια διάφορα, σε αυτήν την όψη, ανάμεσα στις δυο χώρες που ξέρω. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, νομικά, μια γυναίκα αλλάζει όνομα όταν παντρεύεται. Εάν δεν θέλει να το κάνει, πρέπει να αναφέρει ότι δεν αλλάζει όνομα. Πολλές γυναίκες κάνουν αυτό. Αντίθετα, στην Ελλάδα, νομικά μια γυναίκα δεν αλλάζει το όνομά της. Κρατάει το ίδιο όνομα με το οποίο γεννήθηκε, για όλη της την ζωή. Όμως, πολλές γυναίκες χρησιμοποιούν το όνομα του άντρα τους, ακριβώς σαν να είχαν αλλάξει όνομα. Αυτό είναι πολύ μπερδευτικό. Τι θέλουμε τέλος πάντων εμείς οι γυναίκες? Δεν ξέρουμε. Ίσως, αφού είμαστε άνθρωποι, θέλουμε όλοι διαφορετικά πράγματα. Ίσως, η ταυτότητά μας, σαν την ψυχή μας, δεν είναι ούτε ευσταθή ούτε συνεχή. Ίσως είναι προσαρμόσιμη και δημιουργική.
Υπάρχουν και άνθρωποι που μιλάνε δυο γλώσσες στην καθημερινή ζωή τους και συμμετέχουν έτσι σε δυο διαφορετικές κουλτούρες ταυτόχρονα. Ένα παράδειγμα είναι ένας αγρότης στο Βερμόντ στις Ηνωμένες Πολιτείες που γνώριζα. Όπως πολλοί άλλοι σε αυτήν την περιοχή, ήταν απόγονος ανθρώπων που μετανάστεψαν στο Βερμόντ από το Κεμπέκ, του Καναδά, όπου μιλάνε Γαλλικά. Ανάλογα με τον άνθρωπο με τον οποίο μιλούσε, τον έλεγε είτε «Χέρι Τρόμπλει» (Harry Trombley) είτε «Αρί Τρουμπλέ» (Hari Trouble). Και δεν άλλαξε ποτέ τίποτα.
Μας βολεύει μερικές φορές να αλλάξουμε όνομα και ταυτότητα για να προσαρμόσουμε σε καινούργιες συνθήκες. Δεν θα ήταν πιο ωραίο όμως, εάν μπορούσαμε να παραδεχόμαστε ο ένας τον άλλον, χωρίς όλες αυτές τις αλλαγές και αυτήν την μεταμφίεση?