Πιο πολλά λεφτά, Μπεβ;

Άρθρο της Μαργαρίτας Γουέσσελινγκ

Μια φίλη μου λέει πως δεν νομίζει ότι τα προβλήματα με το σχολικό σύστημα έχουν σχέση με το πόσο λεφτά διαθέτουν τα σχολεία. Λέει πως το πρόβλημα είναι ο τρόπος σκέψης των δασκάλων, και πως, για να διδάσκεις καλά, τα μόνα πράγματα που χρειάζεσαι είναι ένα πίνακα, κιμωλία, καρέκλες και τραπέζια για τους μαθητές, φως, γνώσεις, και την σωστή μέθοδο. Κατά την γνώμη της, τα μυαλά των δασκάλων είναι υπερβολικά εστιασμένα στα πράγματα που θέλουν να έχουν, και με λίγη δημιουργικότητα θα μπορούσαν να διδάσκουν πολύ περισσότερο. Κατά την γνώμη της, η κυβέρνηση δεν χρειάζεται να δίνει πιο πολλά λεφτά για το σχολικό σύστημα.
Καταλαβαίνω αυτό που λέει η φίλη μου, αλλά έχω ένα πρόβλημα με τα δυο τελευταία πράγματα στην λίστα της, «γνώσεις και την σωστή μέθοδο.» Οι περισσότερες δασκάλες, δηλαδή, δεν έχουν πολλές γνώσεις και δεν διδάσκονται τις σωστές μεθόδους διδασκαλία. Πως θα αποκτήσουν γνώσεις και μεθόδους? Δεν χρειάζεσαι λεφτά για να σπουδάζεις? Επίσης, ζούνε σ’ έναν κόσμο όπου βλέπουν κάθε μέρα ότι το μόνο πράγμα που μετράει είναι τα λεφτά που έχεις για να αγοράζεις πράγματα. Δεν είναι εκπληκτικό, λοιπόν, εάν πιστεύουν ότι χρειάζονται πολλά πράγματα και πολλά λεφτά για να διδάσκουν καλά.
Θυμάμαι το δημοτικό σχολείο που πήγα εγώ. Υπήρχαν μερικά πράγματα που θα μπορούσαν να βελτιωθούν με λεφτά. Για παράδειγμα, υπήρχαν τριάντα μαθητές σε κάθε τάξη. Εάν το σχολείο μπορούσε να προσέλαβε άλλους δάσκαλους, θα υπήρχε περίπου είκοσι μαθητές σε κάθε τάξη. Μια τάξη με είκοσι μαθητές είναι ουσιαστικά διαφορετική από μια τάξη με τριάντα μαθητές. Σε μια τάξη με είκοσι μαθητές, ο δάσκαλος μπορεί να είναι δημιουργικός και να προσέχει αυτό που χρειάζονται οι μαθητές, ενώ σε μια τάξη με τριάντα μαθητές, ο δάσκαλος μπορεί μόνο να επιβάλει ησυχία, και σκέφτεται μόνο για πειθαρχία. Αλλά, εάν το σχολείο προσέλαβε περισσότερους δάσκαλους και είχε περισσότερες τάξεις με λιγότερους μαθητές, θα έπρεπε να έχει περισσότερα δωμάτια στο σχολείο. Ήταν ένα μικρό κτίριο. Και με αυτό το πρόβλημα θα είχαν βοηθήσει τα λεφτά.
Ούτε στην κουζίνα της καντίνας δεν υπήρχε αρκετό χώρο. Δεν υπήρχε αρκετό χώρο αποθήκευσης για τα φαγητά, και έτσι απεκτήσαμε ένα πρόβλημα με ποντίκια. Μια μέρα η μαγείρισσα βρήκε μια ολόκληρη οικογένεια ποντικών, μια μητέρα και έξι μικρά, πάνω στα ράφια όπου αποθήκευε φαγητά. Αντί να τα απομακρύνει η ίδια, όμως, τα πέταξε στο κεντρικό χολ του σχολείου, όπου όλοι οι μαθητές τα είδαν μπαίνοντας και βγαίνοντας. Τα ποντίκια έμειναν εκεί μέχρι που ήρθε ο καθαριστής, για πολύ ώρα δηλαδή. Δεν έχω ξαναδεί τόσο κτηνώδη πράξη. Ίσως αυτή η πράξη, δείχνει ένα πρόβλημα που έχει σχέση με νοοτροπία και όχι με λεφτά. Η μαγείρισσα δεν ήταν δασκάλα αλλά είχε άμεση, καθημερινή επαφή με τα παιδιά. Έπρεπε να ξέρει να συμπεριφέρεται με καλύτερους τρόπους, μπροστά στα παιδιά.
Η μαγείρισσα μεγάλωσε και ζούσε όλη την ζωή της μέσα στο χωριό μου. Πήρε την θέση στο σχολείο, όχι χάρη των γνώσεών της, αλλά αφού γνώριζε τον καθένα στο σχολείο. Δεν ξέρω το λόγο γιατί δεν πήρε ποτέ μια σωστή εκπαίδευση, αλλά ίσως είχε σχέση με έλλειψη χρημάτων. Το ύφος της ήταν απεγνωσμένο, και δεν άλλαξε, όπως αυτό του χωριού και του σχολείου.