Άρθρο του Άκη Ντάνου
ΠΙΣΤΕΥΑ πως με τον καιρό, ορισμένοι αδιόρθωτοι χουντικοί της περιοχής μας θα το έραβαν το ρημάδι τους. Ο Ελληνικός φασισμός, πήρε την απάντησή του το 74 απ` τον ελληνικό λαό, όμως πυώδεις πληγές συνεχίζουν να μολύνουν την κοινωνία μας και μάλιστα σε μια περίοδο όπου έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη στους πολιτικούς μας εκπροσώπους.
ΕΙΝΑΙ αλήθεια πως ο Ελληνικός καπιταλισμός με την κατάλυση της δημοκρατίας από αγραμμάτους καραβανάδες γνώρισε ανάπτυξη που στηρίχτηκε στην παραχώρηση των πάντων από το καθεστός. Τα βασικά σημεία αυτής της οικονομικής πολιτικής, μέχρι τον Οκτώβρη του 1973, ήταν:
ΥΠΕΡΜΕΤΡΗ δανειοδότηση της βιομηχανίας και του τουρισμού. Αυτό βοήθησε να αναπτυχθεί η υφαντουργία, η χημική βιομηχανία, η μεταλλουργία και άλλοι κλάδοι ελαφράς κυρίως βιομηχανίας. Αυξήθηκαν σημαντικά το τουριστικό, το ναυτιλιακό και το μεταναστευτικό συνάλλαγμα καλύπτοντας ως ένα βαθμό το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου. Το τουριστικό συνάλλαγμα τετραπλασιάστηκε μεταξύ των ετών 1968 και 1971.
ΥΨΗΛΕΣ δημόσιες δαπάνες που κυρίως μέσω του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και έργων υποδομής υποβοήθησαν την κερδοφορία του κεφαλαίου. Μεγάλη αύξηση υπήρξε στις δαπάνες για την εσωτερική ασφάλεια ενώ παραδόξως μειώθηκαν οι δαπάνες για την εθνική άμυνα (το 1970 ήταν 2,8% του ΑΕΠ, ενώ πριν τη χούντα ήταν 4%-6%).
ΤΟΝΩΣΗ των ιδιωτικών επενδύσεων και προπαντός της οικοδομικής δραστηριότητας που γνώρισε εντυπωσιακή αύξηση μέσω του μοναδικής εμπνεύσεως θεσμού της αντιπαροχής. Όπως σημειώνει ο Ν. Ψυρούκης στην Ιστορία του (1991), το 1969 η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα στον καπιταλιστικό κόσμο από άποψη κατασκευής οικοδομών ανά κάτοικο.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ προνόμια στο ξένο κεφάλαιο που έλαβαν και συνταγματική μορφή με το «Σύνταγμα» του 1968, που κατοχύρωνε τα προνόμια αυτά ως ιερά και απαραβίαστα από μελλοντικές κυβερνήσεις που πιθανά να τα επανεξέταζαν. Εδώ ας σημειώσουμε ότι γίνεται συχνά λόγος για το ληστρικό χαρακτήρα των ξένων επενδύσεων στη χώρα. Το ληστρικό και χαριστικό στοιχείο στη μεταχείριση των επενδυτών αφορούσε και ελληνικά κεφάλαια (Νιάρχος, Λάτσης, Ωνάσης κλπ.) και εν τέλει η διαδικασία αυτή εγγράφονταν και αφομοιώνονταν από την εσωτερική εθνική καπιταλιστική ανάπτυξη με κύρια πλευρά την μέγιστη εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού.
ΥΠΕΡΟΓΚΟΣ εξωτερικός δανεισμός, που υπολογίζεται ότι τα δάνεια της επταετίας ήταν 3 φορές το σύνολο των δανείων από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους ως το 1967.
ΚΑΙ ας μην ξεχνάμε την ρήση του Γ. Παπαδόπουλουόταν προειδοποιούσε (Δεκέμβριος 1969): «Ο ελληνικός λαός πρέπει να μάθει να τρώει λιγότερο, να δουλεύει περισσότερο και να απαιτεί λιγότερα». Μήπως δεν άλλαξαν και πολλά από τότε; Καλή Ανάσταση!
ΠΙΣΤΕΥΑ πως με τον καιρό, ορισμένοι αδιόρθωτοι χουντικοί της περιοχής μας θα το έραβαν το ρημάδι τους. Ο Ελληνικός φασισμός, πήρε την απάντησή του το 74 απ` τον ελληνικό λαό, όμως πυώδεις πληγές συνεχίζουν να μολύνουν την κοινωνία μας και μάλιστα σε μια περίοδο όπου έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη στους πολιτικούς μας εκπροσώπους.
ΕΙΝΑΙ αλήθεια πως ο Ελληνικός καπιταλισμός με την κατάλυση της δημοκρατίας από αγραμμάτους καραβανάδες γνώρισε ανάπτυξη που στηρίχτηκε στην παραχώρηση των πάντων από το καθεστός. Τα βασικά σημεία αυτής της οικονομικής πολιτικής, μέχρι τον Οκτώβρη του 1973, ήταν:
ΥΠΕΡΜΕΤΡΗ δανειοδότηση της βιομηχανίας και του τουρισμού. Αυτό βοήθησε να αναπτυχθεί η υφαντουργία, η χημική βιομηχανία, η μεταλλουργία και άλλοι κλάδοι ελαφράς κυρίως βιομηχανίας. Αυξήθηκαν σημαντικά το τουριστικό, το ναυτιλιακό και το μεταναστευτικό συνάλλαγμα καλύπτοντας ως ένα βαθμό το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου. Το τουριστικό συνάλλαγμα τετραπλασιάστηκε μεταξύ των ετών 1968 και 1971.
ΥΨΗΛΕΣ δημόσιες δαπάνες που κυρίως μέσω του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και έργων υποδομής υποβοήθησαν την κερδοφορία του κεφαλαίου. Μεγάλη αύξηση υπήρξε στις δαπάνες για την εσωτερική ασφάλεια ενώ παραδόξως μειώθηκαν οι δαπάνες για την εθνική άμυνα (το 1970 ήταν 2,8% του ΑΕΠ, ενώ πριν τη χούντα ήταν 4%-6%).
ΤΟΝΩΣΗ των ιδιωτικών επενδύσεων και προπαντός της οικοδομικής δραστηριότητας που γνώρισε εντυπωσιακή αύξηση μέσω του μοναδικής εμπνεύσεως θεσμού της αντιπαροχής. Όπως σημειώνει ο Ν. Ψυρούκης στην Ιστορία του (1991), το 1969 η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα στον καπιταλιστικό κόσμο από άποψη κατασκευής οικοδομών ανά κάτοικο.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ προνόμια στο ξένο κεφάλαιο που έλαβαν και συνταγματική μορφή με το «Σύνταγμα» του 1968, που κατοχύρωνε τα προνόμια αυτά ως ιερά και απαραβίαστα από μελλοντικές κυβερνήσεις που πιθανά να τα επανεξέταζαν. Εδώ ας σημειώσουμε ότι γίνεται συχνά λόγος για το ληστρικό χαρακτήρα των ξένων επενδύσεων στη χώρα. Το ληστρικό και χαριστικό στοιχείο στη μεταχείριση των επενδυτών αφορούσε και ελληνικά κεφάλαια (Νιάρχος, Λάτσης, Ωνάσης κλπ.) και εν τέλει η διαδικασία αυτή εγγράφονταν και αφομοιώνονταν από την εσωτερική εθνική καπιταλιστική ανάπτυξη με κύρια πλευρά την μέγιστη εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού.
ΥΠΕΡΟΓΚΟΣ εξωτερικός δανεισμός, που υπολογίζεται ότι τα δάνεια της επταετίας ήταν 3 φορές το σύνολο των δανείων από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους ως το 1967.
ΚΑΙ ας μην ξεχνάμε την ρήση του Γ. Παπαδόπουλουόταν προειδοποιούσε (Δεκέμβριος 1969): «Ο ελληνικός λαός πρέπει να μάθει να τρώει λιγότερο, να δουλεύει περισσότερο και να απαιτεί λιγότερα». Μήπως δεν άλλαξαν και πολλά από τότε; Καλή Ανάσταση!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου